Een tochtje door de Misty Mountains!

Sabaai dii!

Vandaag hebben we weinig echt bijzonders gedaan, maar er valt altijd wat te vertellen :D. We hebben vandaag de reis gemaakt van Luang Prabang naar Vang Vieng; een afstand van ruim 200km. Een klein stukkie zou je denken. Dat is het hemelsbreed gezien ook, maar niet als je over een (god zij dank goed geasfalteerde) gigantische slingerweg door de bergen moet. De maximum snelheid van de bergrit was dan ook 40 km/per uur. En ja dan doe je der ruim 5 uur over….
De rit overbrugden we vandaag met een gedeelde minibus. Met twaalf man en de chauffeur, 5 uur vrij opgevouwen slingeren. We vonden het fijn om weer wat contact met anderen te kunnen hebben, maar uiteindelijk hebben we alleen met een ouder Australisch paar contact gehad. Erg vriendelijk waren ze en Renéetje zag ons ook zo over een grot aantal jaar. Samen weer de wereld over als onze kinderen groot genoeg waren om op zichzelf te zijn.. Aww ik ook hoor liefje. Ze hadden in eerste instantie niet zo’n hoge pet op van de Nederlanders jammer genoeg. Ze hadden in een eerder stadje met een stel Nederlanders in een restaurantje/barretje gezeten en die vonden het nodig te roken tijdens het eten. De meneer had er last van en vroeg of ze eventueel buiten wilde roken, wat in feite enkele meters verder was. Heel onbeschoft hadden ze zijn verzoek geweigerd. Beetje jammer… Toen we zeiden dat we uit het zuiden kwamen en zelf weinig hadden met de meer Noordelingen van ons land, moesten ze lachen en vertelden ze dat verhaal. Die kwamen vast en zeker van boven de rivieren.. ;-) Hopelijk hebben wij hun mening een beetje bij kunnen stellen. We wilden aan het einde van de rit aan hun voorstellen samen wat te gaan eten, maar zij werden naar een andere tuktuk gedirigeerd en wij reden al vrij snel weg. Mogelijk zien we ze nog, ze verbleven ook twee dagen in Vang Vieng en vervolgen hun route daarna ook naar Vientiane, net zoals ons. Aangezien het huidige stadje niet groot is, bestaat de kans dat we ze nog wel zien. Zou leuk zijn. Even een ander praatje, ook al zijn Renéetje en ik nog zo dol op elkaar .. ;-)

Nog even terug naar de rit. Het was gelukkig een goed geasfalteerde weg en ook al is het voor onze Nederlandse begrippen dramatisch onderhouden (veel kuilen), vonden wij het super. Het was in ieder geval geen grote kuil met af en toe een asfaltweg er tussen door, maar gewoon een asfaltweg met geregeld wat kuilen :).
De gehele rit was overigens schitterend. Het was een fantastische bergrit, met af en toe schitterende uitzichten. Onze chauffeur was een prima gast, ook al heeft ie de gehele weg amper een woord gezegd. Hij kon de weg goed en wist de meeste kuilen goed te ontwijken, op zo’n manier dat we ook de minste snelheid verloren. Het blijft echter wel angstaanjagend (vind ik) hoe ze hier inhalen… ze lijken het liefst net voor of in een bocht te willen inhalen… steeds bid ik dat er niemand van de andere kant komt, want echt, dat had heel vaak mis kunnen gaan.. Angstaanjagend blijf ik het vinden.
Ook heb ik weer veel ‘ahh’s’ uitgeslagen. We kwamen weer vele bergdorpjes tegen en die kindjes.. die arme kleine dotjes. Kinderen lopen hier met kinderen, bijna geen volwassenen lijken aanwezig om op ze te passen. Ze lopen vaak met kleine groepjes wat rond, spelen langs de straatkant waar alle auto’s met 60 voorbij scheuren of lopen met takken op hun rug of met hakmessen in hun hand om mee te helpen… Kinderen van een jaar of 4, 5, hooguit 6… Hoe kan het toch zo.. Ook zag ik een mannetje van net 3 denk ik, het steile trappetje naar zijn huis beklimmen, een trappetje van hout waar ie zo tussendoor kon schieten.. Wederom geen volwassene in de buurt.. Ik probeer in te zien en te begrijpen dat dit gewoon een heel andere cultuur is en dat ze het hier normaal vinden en dat het hier vast en zeker ook meestal (hoop ik toch zeer erg) ook goed zal gaan, maar pff… het is wel lastig. Het zette me wel aan het denken over of wij in Nederland (en mogelijk in vele andere Westerse landen) onze kinderen niet veel te bescherm opvoeden… Misschien kan het soms ook wel iets minder..

Rond het middaguur begon het te spetteren (we wisten niet wat ons overkwam :|) en kort daarna reden we een super dikke mist in, bovenop de berg. Het zicht was amper 20 meter meer en wij en de chauffeur (wij zaten met zijn tweetjes vooraan naast de chauffeur) zaten haast met onze neus tegen de ruit aan, om nog enigszins iets te kunnen zien. Echt bizar. We reden niet harder meer dan 15km per uur en hoopten dat er geen plotselinge dingen of mensen of dieren op de weg zouden staan. Gelukkig ging het goed en verdween de mist na een tijdje weer. Vermoedelijk was het een wolk ofzo (denken wij), want weer wat lager scheen het zonnetje weer volop en was het al gauw weer lekker warm en droog. Maar het was wel bizar zo ineens! Het gaf overigens ook wel een schitterend zicht toen we er heen, er doorheen en er langs waren gereden. Hopelijk zijn de foto’s gelukt!

Eenmaal in Vang Vieng aangekomen, stapten we allemaal steunend en kreunend het sardineblikje uit en kwamen er verschillende tuktuk-chauffeurs aansnellen. Jack had ons een envelop gegeven en daarop de naam van ons resort hier geschreven. Zowel in Engels als in Lao, zodat de tuktuk-chauffeur zeker wist naar welk hotel we moesten. Met zijn tweetjes in de tuktuk hobbelend op naar het hotel. Dwars door het kleine stadje, met veel dezelfde soort winkeltjes. Allen verkochten ze zwemkleding, lampjes, luchtige shorts en slippers. Duidelijk was al meteen dat dit een omgeving is waar veel actieve watersporten gedaan kunnen worden! Na een tijdje stopten de tuktuk en gaf de beste man aan dat we er waren. Waar dan? We zagen ons hotel nergens aangegeven. Nee nee echt, gewoon hier naar beneden; er liep een zandpaadje naar beneden langs de asfaltweg.. Oh oké.. en daar gingen we dan, volle bepakking achter op en maar naar beneden. Halverwege zagen dan gelukkig ook wij het bord en kwamen we uit bij een mooi resort. De kamers zijn vrij simpel, maar schoon en netjes. We hebben weer een kamer aan de rivier; een schitterend uitzicht. Even uitgepakt en bij de receptie een kaart van het stadje gevraagd. De man had geen kaart, maar kon wel iets van internet printen. Ook goed! We moesten namelijk eerst naar het plaatselijke ziekenhuis voor mijn tweede rabiësvaccinatie. Dat was overigens stik dichtbij. Het zandpaadje terug naar boven en dan een stukje terug naar links. Het kon ook niet missen. We dachten even snel naar binnen en naar buiten te kunnen wippen, maar het duurde wat langer dan gedacht. Prikje er weer in, even aftekenen op het blaadje met de data en weer naar buiten.
Toen was het op naar een ATM want we hadden niet veel centjes meer. We hadden veel ATM’s gezien onderweg dus verwachtten weinig problemen. We kwamen dezelfde ATM’s en nog meer al gauw tegen, maar geen één leek onze passen te accepteren.. Uiteindelijk, na zeker 3km lopen, kwamen we dan bij een ATM die gelukkig wel geld gaf. Waren wij ff blij! Anders hadden we niet eens meer voor twee dagen kunnen eten… Dolgelukkig pakten we een tuktuk terug en zochten we één van de vele excursietentjes om een leuke excursie voor de volgende dag te vullen. Op de heenweg hadden we er al vele gezien en al bij enkele blijven staan om te kijken wat het aanbod was dus we hoefden er nu alleen nog maar één uit te kiezen. Ééntje vlakbij ons resort is het geworden; een dagje kayakken, grotverkenning en tubing! We zijn benieuwd! Nu dat geboekt was, gingen we eindelijk ons buikje vullen met wat eten. Het was inmiddels half 5 en we hadden vanaf vanmorgen weinig tot niets meer gegeten (een beetje chips en een KitKat onderweg…) dus er ging wel wat in nu! Een superchill bacpackersrestaurantje opgezocht en ons buikje met wat eten voorzien. Even bijgekomen en vervolgens terug naar ons resort gelopen. Op de terugweg nog een nieuwe bikini gekocht (weet niet of mijn eigenste het morgen zonder scheuren overleven zal en dat zou beetje zonde zijn) en allebei nieuw schoeisel wat nat mag worden. Het leek ons niet handig met onze zware en dure bergschoenen of met Renéetje met zijn mooie Italiaanse sportschoenen. Renéetje heeft schitterende sandalen gekocht en ik… jawel; crocks! Ze zijn echt super fout; wit met gele eendjes en een knalroos bandje achter. Haha, ik vind het wel humor. Ze zijn echt te fout dat ze grappig zijn :P Ideaal dus voor de activiteiten morgen en die mogen wel kapot of kwijt. Mijn bergschoenen zijn toch een hoop meer waard. Eerder hadden we al een waterdichte zak gekocht, zodat onze belangrijkste spullen mee kunnen. We hebben namelijk geen kluisje op de kamer. We hebben er zin in! Nu nog even bijkomen en dan morgen weer lekker actief zijn!