Laos, wat ben je mooi..

Sabaai dii!

Wat een SCHITTERENDE dag hebben we vandaag gehad! Wauw, Laos, wat ben je toch mooi!
Maar voor we hele pagina’s gaan vullen met een poging te beschrijven wat voor schitterends we hebben gezien, eerst even een korte inleiding en beschrijving van de oude stad waarin we ons deze enkele dagen bevinden: Luang Prabang. Luang Prabang, ofwel de Oude Stad, is schitterend gelegen tussen groene bergen en is in feite een schiereiland tussen de rivier de Mekong en diens zijrivier de Nam Khan. Het is de voormalige Koninklijke hoofdstad van Laos. In 1353 keerde Fa Ngum, een Laotiaanse vorst die naar de Khmerhoofdstad was verbannen, terug en stichtte hier het eerste Laotiaanse koninkrijk. De originele naam was Lan Xang Hom Khao; Koninkrijk van een Miljoen Olifanten en de Witte Parasol. Hiermee werd en de militaire macht en Koninklijke status van het rijk uitgedrukt. Kort daarna werd de nieuwe koning de heilige Prabang gezonden, een gouden Boeddhabeeld uit Sri Lanka. De huidige naam van de stad, verwijst van ook naar die Prabang.
In 1545 werd de hoofdstad naar Vientiane verplaatst, maar de Koninklijke familie bleef hier gevestigd tot de communistische machtsovername in 1975. In de tien jaren die daarop volgde, raakte de stad helaas in verval doordat duizenden mensen, waaronder zakenlieden, wetenschappers en adel vertrokken om zo aan het communistische regime te kunnen ontsnappen. Pa na de val van het Sovjetblok in de jaren 1990 werd de stad weer toegankelijk voor de rest van de wereld.
In 1995 werd de stad uitgeroepen tot Unesco-Werelderfgoed en tegenwoordig is het de onomstreden culturele hoofdstad van Laos. Er studeren honderden studenten uit de diverse noordelijke provincies en er zijn talloze hotels, restaurants en winkels gevestigd. Er is een grote toestroom van toeristen, waar de plaatselijke bevolking zeker een graadje van mee pakt. Eveneens blijft de plaatselijke bevolking zich bezighouden met de traditionele wijze van landbouw en kleinschalige handel.

Oké, voor zover de korte geschiedenis en cultuur van deze prachtige stad. Terug naar ons dagprogramma! We werden om half 10 opgehaald door Jack en de chauffeur van vandaag. Als eerste brachten we een bezoek aan de Phosi markt; een (gigantische!!) lokale markt waar de plaatselijke bevolking hun boodschappen doen en onderling handelen. Het leek veel op de eerdere lokale markt, die we in Luang Namtha gezien hadden, zij het dat deze vele malen groter was. Ook hadden ze hier veel meer diversiteit. Naast eten (groenten, kruiden, vis en vlees) was er ook veel meer verkrijgbaar zoals schoonmaakspullen, boeken, snoep, elektronica etc. We hebben er een ronde gedaan en hebben een basiswoordenboek Laos – Engels gekocht; met fonetisch gedeelte (wel zo handig om te weten hoe je in godsnaam die tekens uitspreekt :P). We zijn er later de dag actief mee aan de slag gegaan en hebben opgezocht wat “Nederlands” in het Lao is. Je spreekt het uit als: “Pha teet nee tuh”. We legden onze super vriendelijke gastheer van het hotel uit dat we wilden oefenen en zeiden in ons beste Lao “Nederlands”. Twas nog goed ook :P Ook al moest de beste man best wel lachen :p We zijn met dat ene woordje een half uur bezig geweest (tis een hele zoektocht naar hoe je de letters in combinatie met elkaar dient uit te spreken….) dus een gulle lach was een prima beloning vonden wij :D.

Terug naar vanmorgen. Na de lokale markt brachten we vervolgens een bezoek aan Ock Pop Tock centrum: “East meets West”; een centrum lijkend op een resort waar het gehele proces van zijde weven uitgelegd en getoond werd. We hadden dit al wel vaker onderweg gezien, maar het blijft interessant. Het ziet er zo ingewikkeld uit, maar die vrouwen gaan er zo razend snel doorheen. Bizar gewoon. We hebben wederom met veel bewondering staan kijken. We kwamen er nu overigens achter dat ze het patroon van te voren al maken, meestal in witte zijde. Die zetten ze dan op de één of andere manier op het weefgeval, -apparaat (we weten even niet hoe we het moeten noemen :P) waarna ze vervolgens makkelijker de kleuren er doorheen kunnen weven. Hoe dan ook, een erg fascinerend proces!

Toen was het alweer tijd voor onze derde en laatste geplande ‘excursie’ van vandaag; een bezoek aan het Tat Kuang Si-park; zo’n 32km ten zuidwesten van Luang Prabang. Na een kleine wandeling kwamen we bij het Tat Kuang Si Bear Rescue Centre. Hier zitten 31 beren die gered zijn van wilde dieren handel. We hebben er bij lange na niet zoveel gezien, maar waarschijnlijk dienden de nieuwste reddingen eerst gecontroleerd te worden op ziektes en aangesterkt te worden. We zagen er zo’n 10 buiten in een soort ren. Ze kunnen helaas niet meer teruggezet worden in het wild, omdat ze vaak al van heel klein af aan in kleine kooitjes en hokjes geplaatst zijn. De dieren weten niet meer hoe ze moeten overleven in het wild. Daarom hebben ze hier als wel in andere landen zoals Vietnam, Cambodja, Thailand, Indonesië en India dit soort speciale plekken opgericht. Hier kunnen ze zoveel mogelijk in het ‘wild’ leven en worden ze beschermd voor herhaling van het verdrietige bestaan wat ze hebben gehad. Er is geen toegangsprijs, alles moeten de reddingscentra hebben van donaties. Uiteraard hebben we wat gedoneerd. De arme drommels.

Hierna liepen we verder in het park tot we bij de Tat Kuang Si waterval terecht kwamen. Een kleine wandeling waar we onderweg al onze ogen uitkeken. We zagen tientallen schitterende vlinders. Die zie je hier overal overigens. Heel grote en allerlei kleuren. Schitterend. Ook zagen we een spinnetje, die we in eerste instantie al behoorlijk groot vonden. We liepen nog geen tien meter verder toen we een GROTE spin zagen… Allemachies, dat ding was wel 15cm groot! Zat ie daar een beetje te chillen en te poseren voor alle voorbijgangers in zijn web. Uiteraard hebben we er foto’s van. Dan is zo’n zoom érg fijn overigens… ;-)
Na een kleine wandeling verder kwamen we al bij de laatste uitloop van de schitterende Tat Kuang Si waterval… Wauw… als je ergens stil van wordt, is het wel daarvan….. A-DEM-BENEMEND! Het is een 60 meter hoge waterval, waarbij het water het eerste eind dus 60 meter over kalksteenformaties naar beneden klettert (wat een geluid ook!!), om vervolgens te eindigen in verschillende azuurblauwe poelen aan de voet van de waterval. En met azuurblauw bedoel ik ook echt AZUURBLAUW! Wauw..
Jack liet ons eerst alle poelen en de grote waterval zien en vertelde ons hoe we ook helemaal naar boven konden en hoe we uiteindelijk, als we genoeg gezien hadden, weer terug naar de parkeerplaats moesten lopen. Hij gaf ons zijn extra telefoon, mocht er iets zijn of we hem niet kunnen vinden, konden we hem bellen. Hij gaf ons de tijd en ging zelf even eten. Prima!
Als eerste besloten we (uiteraard) eens bovenop die waterval te gaan kijken. Een zéér, zéér stijl pad (stijler dan sijl!) slingerde om en rond bomen, gigantische lianen (ik was steeds bang dat het een slang was.. :$ :P) en grote, glibberige stappen haast kaarsrecht naast de waterval omhoog. Het duurde wel even eer we boven waren, want je moest echt goed oppassen. Het was zo glibberig! Plus waren het echt super steile stukken en je moest echt oppassen dat je niet weer een heel stuk terug zou glijden. Ook was het (voor mij althans) noodzakelijk zo nu en dan te stoppen, simpelweg om weer op adem te komen. Maar wat een avontuurlijk pad :D Het was echt tof! Na een heel eind klimmen (die 60 meter leken er echt vele meer), kwamen we dan eindelijk boven aan de top. Totaal onduidelijk welke kant we vervolgens op moesten, volgden we een paadje waar zojuist andere Westerlingen vandaag kwamen. Nou, dat lieten we al vrij snel voor wat het was, want dat leidde voor ons idee alleen maar van de waterval vandaan. Terug naar de helling dan maar. Daar troffen we dezelfde oudere mensen die we dus eerder uit deze richting zagen komen. Een jongere man was zich een weg door de modder en kleine stroompjes aan het banen, precies in de richting van het geluid van de kletterende waterval. Dat leek ons ook een meer logische route, dus wij volgde hem. Dat bleek alleen niet zo ideaal. Ik had gelukkig mijn wandelschoenen aan (ik heb dan ook geen andere schoenen bij :P), maar Renéetje had zijn sportschoenen aan. Die stonden dus al binnen no time vol met water. Fijn die degelijke wandelschoenen; daar komt niet zo snel water door, ook al stap je vol in een kleine stroom. Ik ging dus voorop en zocht een zo groot mogelijke route voor Renéetje over takken en stammetjes. Dat was echter ook niet erg makkelijk, maar we kwamen er wel. Min of meer. We konden niet echt op een goed punt komen, zoals de gids aan had gegeven, als wel zoals de Capitool reisgids aangaf. Het uitzicht was mooi, maar jammer genoeg konden we dus niet over de waterval naar beneden kijken. Nou ja, het was toch wel een leuke tocht :D Dus daar gingen we weer, naar beneden. Dit ging wel iets sneller en ging zeker beter wat betreft de ademhaling, maar toch moest je goed oppassen. Zeker gezien de glibberigheid!

Eenmaal weer beneden hebben we ons eerst een half uurtje bezig gehouden met die gigantisch mooie waterval! Uiteraard volle bak foto’s en uiteraard zochten we unieke plaatjes.. (A) Dus klommen we op rotsen die niet zo standaard waren en probeerden we die unieke plaatjes te schieten. Hopelijk zijn ze gelukt! Het was echt ZO schitterend. We hadden daar wel enkele uren langer kunnen blijven. Zo mooi.. *zucht* Maar het was niet alleen die waterval! We liepen het pad wat we gekomen waren terug en kwamen op die manier langs de tientallen azuurblauwe poeltjes waar je de ene keer wel, de andere keer niet in mocht zwemmen. Renéetje had zijn zwembroek aan, maar was een handdoek vergeten. Ene kant wel jammer, zeker toen we bij één van de laatste poeltjes zagen dat je middels een touw er in kon slingeren (zó vet!), aan de andere kant wellicht ook wel prima. Gezien het risico wat niet continue stromend water met zich meebrengt. Bij iedere poel werden we weer op slag verliefd. We namen uitgebreid de tijd om van al die unieke plekjes, al die miniparadijsjes op aarde te genieten. W-A-U-W. Echt. Laos, wat ben je mooi!

Na zeker twee uur waren we weer bij de eerste poel en dichtbij het beren rescue center en dus ook weer bijna terug bij de parkeerplaats. Onderweg kwamen we nog enkele gigantische bomen tegen. Echt, zo breed, zo groot, zo mooi door onomwonden lianen en andere bomen en takken.. *zucht, tis echt allemaal zó schitterend..*. Voor één van die gigabomen poseerde ik even, om een idee te schetsen hóe breed ie dan wel niet is.. Wij denken dat de stam zelf van die betreffende boom zeker drie, vier meter betrof. De breedte van de wortels meegerekend, misschien wel 8 meter samen! Echt hoor, het was niet normaal! Maar zo gaaf! Wat boffen we toch, dat er nog zo’n schitterend stuk natuur mag bestaan!!
We kwamen weer langs de itsibitsiespider en vervolgens stonden er een aantal toeristen naar de grond te staren met hun camera’s vol in de aanslag. Oh, wat is dat dan? Japie Krekel! En een joekel van een Japie! Wij uiteraard ook de camera in de aanslag en een paar mooie kiekjes proberen te schieten! Bijzonder om zo’n grote van zo dichtbij te zien! Bijzonder beest dat ook zo maar tegen een boom omhoog kan klimmen.

Even later waren we bij de parkeerplaats terug en belde we Jack toen we hem niet zagen bij alle gidsen en chauffeurs. Hij kwam er al snel aan en ons programma voor vandaag zat er zo goed als op. Hij en de chauffeur brachten ons terug naar het hotel. Op de terugweg zagen we iets midden op de we liggen. Jack en de chauffeur herkenden het meteen; een slang! Zodra ie ons in het vizier had, kronkelde die als een malle naar de kant en eenmaal van het asfalt vloog ie haast de bosjes in. Zo, dat beest was snel! Maar jee! Een slang op de weg brengt (blijkbaar) geluk! Jack en de chauffeur waren blij! Dus wij ook! :P Vooral omdat we ‘veilig’ in onze minivan zaten en die slang daarbuiten ;-)

Rond een uur of 2 waren we terug bij ons hotel en vulden we nog een beoordelingsformuliertje over Jack en de tour van het eerste deel in Laos in. Tot zover zijn we tevreden, al vonden we sommige dingen leuker en interessanter als anderen en zo vonden we ook sommige plaatsen en locaties mooier dan anderen. Maar al met al zeer tevreden! Over Jack zeker ook, al begon ie ons vandaag wat irritant te worden; het is nogal een mooiboy en een opschepper. Tegen ons is ie heel aardig hoor, daar niet van! We waren hoe dan ook blij met hem en al zijn hulp. Hij brengt ons overmorgen alleen nog naar het busstation en dan krijgen we een nieuwe gids. We zijn benieuwd!

Eenmaal terug in het hotel besloten we eerst maar te gaan lunchen. Eerst wilde we eerst even kort een duik in het zwembad doen, maar anders zou het wel weer erg laat met de lunch worden. Dus eerst op naar het centrum. Dit keer niet met de fiets, maar te voet. Vlakbij ons hotel was ook een bamboebrug, enkel toegankelijk voor voetgangers. Je diende wel voor één overgang 5000 kip te betalen, maar ach, dat is een paar centen. Het was een heel stuk korter dan de andere brug, die alleen voor voetgangers en tweewielers was en al helemaal veel korter dan de grote nieuwe autobrug. Plus, dit was weer een andere ervaring! Binnen een klein half uurtje stonden we in het centrum. Na een korte maar lekkere lunch zijn we nog wat winkeltjes in en uitgegaan en hebben we voor ons beiden drie nieuwe landplaatjes voor op onze daypacks gekocht van Thailand, Laos en Cambodja! Ze zijn een stuk kleiner dan degene die we reeds hadden, maar das wellicht juist prima; dan kunnen er nog meer landen bij ;-). Ook heeft Renéetje een leren armbandje gekocht. Heel stoer vind ik het hem staan! Mijn stoere knappe ventje! <3

Vervolgens zijn we via de berg Phou Si (Heilige Berg) en de 24 meter hoge op de top gevestigde vierhoekige stoepa That Chomsi weer terug naar ons hotel gelopen. Vergis jullie je nu alsjeblieft niet, dat was niet ‘even’ een omweg :P Het was een flinke, vrij steile klim van 328 treden vanaf het Nationaal Museum. Onderweg naar boven kwamen we verschillende tempels tegen. Één daarvan hebben we ook op ons gemak bekeken. We weten alleen niet precies welke van de vele tempels dit is. Het had wel nog de originele wandschilderingen, welke schitterend waren. Ook hier hebben we weer een kleine donatie gedaan voor de schoonmaak en reconstructie van de tempel met de tijd.
Na een fikse tocht naar boven, bereikten we uiteindelijk de That Chomsi stoepa. Schitterend, maar dat was eveneens het uitzicht over Luang Prabang! We kwamen enkele (we denken Chinese) kinderen tegen met kleine vogeltjes in kleine kooitjes. In het boekje ‘te gast in Laos’ vond ik een verhaal over die kleine vogeltjes. Het schijnt dat pelgrims de tocht naar boven maken, met die kleine vogeltjes, om ze bovenaan de heuvel bij de stoepa, na dankwoorden en wierook, vrij te laten. Men zegt dat de pelgrims middels die vrijheid weer wat positief karma verwerven. Ik vind het een mooie gedachte en stelde Renéetje voor hetzelfde morgen te doen, mits we op tijd terug zijn en de tocht naar boven nog een keer aankunnen. Renéetje vind het ook een goed plan :).
Via een ander pad (er zijn er drie) daalden we de berg weer af en kwamen dicht bij onze bamboebrug weer beneden. Via deze trap kwamen we ook langs het verblijfsoord van de monniken. Met schaamte en vrij vlot liepen we gauw verder naar beneden; ik had vandaag een korte broek en een topje aan.. niet gekleed zoals behoort. Indien we morgen nogmaals omhoog gaan, zal ik hier zeker rekening mee houden. Ondanks dat het bloedverziekend heet is, wil ik de monniken en hun tradities niet negeren.

Eenmaal weer bij het hotel was het snel omkleden en… het zwembad in! Heerlijk! De rest van de avond was vooral ontspannend. Lekker bijkomen in het heerlijke water, drankje erbij, nootje erbij en genieten maar. Ik ging op tijd douchen, want ik besloot deze heerlijke dag min of meer af te sluiten met een lichaamsmassage! Om half 9 was het zover. Prima! Tussendoor een hapje gegeten, nog wat drankjes gedaan en om half 9 was ik er klaar voor.

Een jongevrouw nam de massage van een uur op zich. Ik had al enkele waarschuwingen gehad, dat de massages in Azië niet altijd ontspanmassages zijn, althans zoals wij ze kennen. Ik liet me maar gewoon verrassen. Hoe dan ook was het heerlijk! Ook al ging de vrouw op een gegeven moment volle bak op me staan, kraakte ze mijn vinger- en teenkootjes en sloeg ze herhaaldelijk op verschillende lichaamsdelen, het werkte wel! Ik kraakte verschillende keren en dan controleerde ze wel even of het nog ging, maar prima. Ik probeerde me zo volledig mogelijk over te geven. Zij het dat dat niet altijd helemaal goed ging :P Middels deze massage ben ik ook wel verbaasd over de kennelijke lenigheid van mijn eigen lichaam; die vrouw duwde en trok mijn lichaam kanten op, waarvan ik niet wist dat het mogelijk was.. :P Maar lekker was het wel!

Nu nog ‘even’ het dagverslag van vandaag afgemaakt en zo lekker ons bedje in. Morgen belooft een zeer spannende, leuke en fascinerende dag te worden; we gaan namelijk een hele dag mee op pad met Mahouts (olifantenverzorgers)!! In het programma staat: ‘leven als een echte Mahout’. We zijn benieuwd!!!

Veel liefs van ons beiden.
Dikke kussen en knuffels aan met name die drie kleine (grote) meiden!