Een schitterende tocht over het water

Sabaai dii!
Na een goede nacht in het schitterende Ngoi Khiaw, waar je niets anders hoorde dan de zacht stromende rivier en een tal van diersoorten buiten en de tjitjak(s) binnen, stonden we om 8uur weer paraat voor onze eerste ‘excursie’ van vandaag; de bezichtiging van de Tham Pha Tok grotten, die we eigenlijk gisteren nog op het programma hadden staan. Dit is in feite één hele grote grot, met verschillende ‘etages’, waarin de plaatselijke bevolking zich tijdens de Indochina-oorlog zich gedurende tien jaar hebben weten te verschuilen. De grot was niet bijster groot en ook niet bijster divers, waardoor de bewondering en respect ons voor die mensen des te meer steeg. De grot lag in een schitterend gebied, tussen de bergen en een klein stromend riviertje. Er was geen brug, maar er lagen wel twee oude boomstammen of flinke takken, met een soort houten leuning van bamboe waarmee je het riviertje over kon steken. Begeleid door twee kinderen liepen we richting de steile betonnen trap die naar de ingang van de grot leidde; een flink eind in de hoogte. Voorheen was er slechts een bamboetrapje, maar sinds de komst van toeristen hebben ze er maar een betonnen trap van gemaakt. De bamboetrap werd toch wel gevaarlijk. Die betonnen trap was overigens ook niet je van het, want de treden werden op een gegeven moment zo smal dat zelfs ik mijn voeten van dwars moest zetten om er gebruik van te kunnen maken. In de grot waren enkele openingen waardoor er vrij voldoende licht in viel om (zij het na een tijdje) redelijk te kunnen zien. Het waren overigens schitterende uitzichten vanuit de grot zelf. Op de terugweg pakten de twee kindjes onze handen, dat was veiliger vonden ze. Kai schattig. Één meisje, Noi, kon een beetje Engels en vroeg onze namen. Ze was zelf tien jaar. Het andere meisje was een vriendinnetje. Ik kreeg nog een bloem van der eenmaal buiten de grot. We hadden helaas niets om terug te geven.

Op de heenweg liepen we het eerste stuk. De grotten liggen ongeveer 2km buiten het dorpje. Onze backpacks werden in een minivan geladen en die zou de chauffeur vervolgens naar onze volgende bestemming, Luang Prabang brengen. Wij zouden het stuk met de boot afleggen. De chauffeur moest eerst nog enkele andere mensen naar de bootjes brengen en zou ons daarna inhalen en verder naar de grot en weer terug brengen. Het eerste stuk zijn we dus gewoon gaan lopen. Wauw, wat was het daar schitterend! Ons hotel lag aan de rivier, midden tussen de bergen. Zo ’s ochtends vroeg hing er nog een flinke nevel/mist wat de halve berg in mist hulde. Zo mystiek, zo schitterend om te zien. We hebben er een paar mooie foto’s van proberen te maken. Het was dan ook helemaal niet erg om in dit adembenemende landschap een stukkie te lopen.
We liepen langs een aantal kraampjes waar vrij in het begin een aapje aan een ketting bij zat. Jack kocht banaantjes en nam het aapje op zijn arm. Hij vroeg of we hem een banaan wilde geven. Tuurlk! :D Ik de banaan een stuk van zijn jas ontdaan en het aapje de banaan aangereikt. Gretig nam ie hem aan met beide handjes. Jack vroeg of ik hem ook even vast wilde houden. Ja hoor, zo lang ie maar stevig blijft zitten. Dat ging even goed, tot ie zijn banaantje liet vallen.. Ik dacht, ik zet hem er bij op de grond, zodat ie daar verder kan eten en hurkte neer met mijn arm naar de grond. Daar dacht het aapje echter anders over en klom mijn nek in en bedacht zich daar ineens dat ik misschien wel luizen had of iets.. ik wilde hem er af halen, maar daar verschilden onze meningen wederom en mee bijt het dier in mijn hand.. Au! Gelukkig niet diep, maar het bloeide wel. Jack haalde het aapje gauw helemaal van mij af, maar het kwaad was al geschied. We spoelden het wondje schoon met water en even later in de minivan maakte ik het nog eens schoon met de handzeep met alcohol en kreeg ik van Jack nog een doekje met alcohol ter goede schoonmaak. Nadat het schoon was, plakten we er een pleistertje op. Het was maar een klein wondje, maar de paniek sloeg toch wel toe toen de Rabiësalarmbelletjes af gingen. Aan Jack gevraagd wat nu. In Luang Prabang, waar we ’s middags aan zouden komen, is er een ziekenhuis. Daar halen we de benodigde inentingen, zoals door de GGD aangegeven. Oké.. alleen het was pas 9 uur ’s ochtends… De hele dag heb ik wat in spanning gezeten, want het is niet zo maar een ziekte. Gelukkig hadden we een schitterende dagtocht en hadden we wel wat afleiding. Toen we ’s middags in Luang Prabang aankwamen, zijn we ook meteen doorgereden naar de kliniek waar ik uiteindelijk een eerste van drie vaccinaties heb gehad. Maar daar komen we later nog bij! Eerst terug naar vanmorgen, want wat was het mooi!

Nadat we met de minivan terug waren gebracht tot de rivier, stapten we over in een leuk klein bootje. Er waren zes zitplaatsen, afwisselend links en rechts, zodat het gewicht goed verdeeld bleef. De zitplaatsen waren overigens autostoelen, die ze wat verbouwd hadden zodat ze stevig in het bootje gemonteerd konden worden. Jack gaf bij het instappen aan dat we een eindje gingen varen, maar dat we elkaar niet goed konden verstaan door de motor. Hij ging daarom achterin zitten en zou even wat slaap pakken. Nou, dat deed ie hoor, binnen de kortste keren was ie al van de wereld :P Wij zaten vrij vooraan en genoten van de nog steeds mystieke bergen en het schitterende groen om ons heen. Het had wel wat weg van één van die eerste shots in Jurassic Park! Echt schitterend. We voeren de gehele ochtend over de Nam Ou, tot ie samenging met de grote Mekong. Maar dat was pas bij de lunch. De ochtend voeren we over de Nam Ou en hebben we van 9 tot een uur of half twee gevaren. Slechts één keer stopten we en gingen we kort aan land bij een klein dorpje waar volgens mij ook geen weg naar toe liep. Je kon er enkel komen met bootjes. Het was er erg stil, de meeste mensen waren aan het werk op het land of iets dergelijks (ook al is het zondag….). De paar mensen die er wel waren, waren druk bezig met de voorbereidingen voor de markt morgen, die eens in de tien dagen gehouden wordt voor alle soortgelijke dorpjes aan deze rivier en omstreken. Er werd vooral voedsel klaargemaakt in bepaalde porties. Ook zagen we twee mannen in de weer met een gigantische zaag; ze waren een flinke balk van zo’n 40-50cm dik horizontaal aan het doorzagen. Met echt zo’n zaag dat je aan twee kanten moet trekken. Met van die gigantische kartels. In het dorpje kocht Jack een soort energiedrankje voor hem en de chauffeur. Een soort red bull zei ie. We proefden het en dachten in eerste instantie dat het de golden power van Laos was; M-150. Renéetje kocht er ook eentje voor zichzelf, maar bij een grotere slok concludeerde hij dat het toch wel een stuk sterker was als onze golden shower :P Maar het effect was hetzelfde!

Na deze korte stoep voeren we nog zo’n 1,5uur verder door een schitterend landschap tot we bij de samenkomst van de Nam Ou en de Mekong aankwamen. Onderweg kwamen we verschillende kanoërs tegen en vele plaatselijke bevolkingskinderen die van rotsen af aan het springen waren en volwassenen die zeewier aan het verzamelen waren en/of aan het vissen waren. Het was op vele plaatsen een vrij ondiep riviertje. Wel één met vele stroomversnellingen, zij het niet dramatische. Wel diende de ‘driver’ (zoals Jack hem noemde) alert te blijven en goed op te blijven letten. Er lagen vele stenen in het vaak ondiepe water en daar zou het bootje flink schade van kunnen ondervinden. Gelukkig ging het allemaal goed!

We lunchten op een toeristisch plekje, met lekker eten. We concludeerden hier dat Jack (en vele Laotianen met hem) de R echt niet uit kunnen spreken. Ze zeggen écht de L in plaats daarvan. Lich lady, dilection, lice.. We begrijpen hem wel steeds beter moeten we zeggen :P Ook concludeerden we dat Jack echt een mooiboy is. Hij is continue met zalfjes en zijn huid en uiterlijk bezig. Geeft verder niets natuurlijk, maar het valt ons echt op :P. Het is ook wel echt een charmeur, overal kent ie wel de mooie dames en overal komen ze op hem af en lachen ze met hem. Achja :P

Na de lunch staken we de Mekong over, naar de Pac Ou grotten. Dit zijn twee kalksteengrotten welke honderden Boeddhabeelden herbergt en al eeuwen vereerd wordt. Wij wijn alleen in de onderste grot geweest, de Tham Ting, welke het meest interessant is. De bovenste grot, Tham Phum, is veel donkerder en herbergt minder beelden. In de onderste hebben we wat rondgekeken en foto’s gemaakt. Het staat werkelijk waar he-le-maal vol met Boeddhabeelden. Het viel ons overigens op dat de Boeddhabeelden hier heel anders zijn dan zoals wij ze voornamelijk in Nederland kennen. Ons beeld daarvan was voornamelijk de dikke, blije Boeddha’s. Die zie je hier helemaal niet. Ja, we zagen er zo gauw ééntje in de grot. De Boeddha’s hier zijn veel langer en slanker. Veel statiger. Ze stralen veel meer uit vinden wij. Waar dat verschil vandaan komt, is ons vooralsnog een raadsel. Maar daar gaan we nog achter komen! :) Vele mensen die hier komen, zowel toeristen als plaatselijke bevolking, laten hier nieuwe beeldjes of stukjes met wierook achter. Omdat wij er te weinig van af weten en niet ‘zo maar’ met iets mee willen doen, hebben we dit (nog) niet gedaan. Mogelijk later tijdens onze reis, als we er wel meer kennis van hebben en het met de juiste kennis en behoefte ook kunnen doen :). Wel hebben we een kleine donatie gedaan, om de beeldjes en het heiligdom te kunnen behouden zoals het is.

We stapten ons bootje weer in en voeren met circa een uurtje naar de schitterende stad Luang Prabang. Op dit laatste stuk varen op de Mekong kwamen we erg grote stenen tegen. Jack vertelde dat de ‘driver’ de juiste vaarroute nu goed moest inprenten en onthouden, omdat tijdens het regenseizoen, hij zich de route precies moest herinneren (dit klonk erg als Zelde-for real :P). Het water staat in het regenseizoen overigens echt meters hoger dan nu. De Pac Ou grotten stonden in 2008 net niet onder water. Dat was wel echt bizar, want wij moesten nu een flinke (wederom steile) trap op om bij de ingang te komen. Het water stond er in 2008 dus echt 4 of 5 meter hoger! Echt bizar dat dat zo’n verschil kan maken. Enkel ‘wat’ regen. En wij maar zeuren in Nederland… Het zou wat zijn als het bij ons ineens 5 meter hoger stond…. Amai!

Bij aankomst in Luang Prabang stond onze nieuwe chauffeur met minivan alweer te wachten. We reden eerst een korte kennismakingsronde door dit schitterende stadje waarna we onze route vervolgde naar de plaatselijke kliniek voor de extra vaccinaties. Dat is toch wel even anders als bij ons hoor, zo’n kliniek.. We liepen de ‘emergency room’ in, waar een aantal bedjes klaar stonden. We keken wat rond maar het zag er allemaal wat oud uit. Dat maakt uiteraard niet uit, als het maar werkt (het voornaamste!) en uiteraard steriel is (!!). Of het werkt, daar gaan we maar vanuit, of het steriel is.. ik hoop het. De deur bleef gewoon open staan, iedereen liep een beetje in en uit, geen handschoenen, op gewone slippers, in gewone kleding met slechts een doktersjas of blouse met ‘nurse’ er achterop.. Mm oké.. nou we hebben toch een dokter nodig dus niet zeuren, niet teveel nadenken en gewoon je verhaal doen. Jack vertelde wat er gebeurd was en de zuster nam mijn bloeddruk, hartslag en temperatuur op. 125 bij 55 met een hartslag van 80 en geen verhoging of koorts. Prima was het (volgens mij, ze zeiden er verder niets over..). Even later kwam de dokter en een vrouw die redelijk Engels sprak vertelde mij wat ze gingen doen. Drie vaccinaties, over enkele dagen. Mm, in het GGD-boekje stond wat anders. Ik uitgelegd, ook aan Jack zodat die het ook weer zo goed mogelijk in hun taal kon vertalen, maar dat vonden ze toch maar vreemd. Nee, ik moest gewoon die drie prikken. Wat doen we nu.. Toch maar even naar huis gebeld en naar de reisverzekering. Dat duurde wel even, want uiteraard dient er eerst een hele rataplan aan gegevens doorgevoerd en verwerkt te worden, maar uiteindelijk een duidelijk advies en werden we goed geholpen. De drie vaccinaties waren goed. Oké zet ze dan maar. De eerste dus vandaag, de tweede over drie dagen en de derde over 7 dagen. Goed noteren en niet vergeten. Toch wel zo veilig.

Na bijna twee uur vervolgden we onze route weer en brachten Jack en de chauffeur ons naar ons hotel voor de komende drie nachten. WAUW! Wat een schitterend hotel! Wat een luxe! Een muskietennet is wel weer noodzakelijk, maar ook hier hing er al een schitterende (en romantische hihi) klamboe klaar. Het is een klein kamertje, maar wel met alles wat je nodig hebt. Een bed, een kast, een stoel met een tafeltje en tv (al vinden we dat overbodig) en een schitterende badkamer. Perfect. En!!! Een zwembad!! Lekkerrrrr!!
Onze backpacks stonden al op de kamer. Wij even geïnstalleerd, overbodige spullen uit de daypacks en terug naar de receptie. Sleutel ingeleverd, fietsjes gehuurd (gratis) en op naar het centrum! Een mooie stukkie fietsen, over een oude brug waar alleen voetgangers, scooters en fietsers overheen mogen en dwars door het centrum. Heerlijk! Na zo’n tien minuutjes fietsen waren we al in de hoofdstraat en zochten we een lekker restaurantje. Het is hier super toeristisch (er is hier heel veel te doen plus het stadje staat op de Unesco Werelderfgoedlijst wat zeker en vast ook meespeelt), maar dat vonden we nu even niet zo heel dramatisch. Met name met het oog op de kliniek :). We fietsen de hoofdstraat een keer op en neer en zetten ons neer in een mooi restaurantje. Tijdens het wachten vroeg Renéetje zich hardop af tot hoe laat het zwembad open zou zijn…. Ik denk dat enkelen van jullie wel weten wat ik toen terug zei… :P Iets van 8 uur? :D Bij terugkomst in het hotel (weer een leuke fietsttocht in het donker terug) bleek dat het zwembad nooit dicht ging. Renéetje kleedde zich meteen om en terwijl ik mij bij het zwembad settelden om jullie weer up to date te brengen, heeft hij een aantal baantjes getrokken. Het water was wel wat kouder dan gedacht, maar toch heeft ie het aardig lang volgehouden en was ie zo’n bikkel om er helemaal in te gaan.

Zo, jullie zijn weer bij! Wij gaan zo lekker in ons romantische bedje onder de klamboe liggen. Morgen weer een leuke dag op de planning; het schitterende stadje Luang Prabang nader ontdekken!

Een fijne dag nog en alvast weltrusten!