Hobbelend door schitterend Noord-Laos

Sabaai dii!

Voor we gisteren in slaap waren gevallen, hoorden we een bizar geluid; iets wat we de nacht ervoor ook hadden vernomen en waar we zelfs beiden wakker van waren geworden. Het was absoluut een dier, maar wat… we hebben het de volgende dag proberen na te bootsen, maar Jack wist totaal niet waar we het over hadden. Wij vonden het maar iets vaags. Als een soort eend ofzo, maar dan toch weer helemaal niet. Jammer dat we geen gluidsopname hebben.. :P

Maar goed, dat was vannacht. Vanmorgen stonden we weer op een redelijk tijdstip op, om om 7.90 (oftewel 08.30uur, een grapje van Jack :P) te vertrekken richting Ngoi Khiaw. Het beloofde een zeer lange dag te worden vertelde Jack, maar dat konden wij niet zo uit ons programma opmaken. Daarin stond dat we in de middag aan zouden komen en dan ook nog op de fiets naar een grot zouden kunnen. Nou, dat is hem dus inderdaad niet geworden, aangezien we pas net voor zonsondergang aan kwamen op onze volgende bestemming.. Het was niet eens bijster ver, maar wel over de weg waarover we dienden te gaan…. Maar dat voor later, dat was pas na de lunch :P.

’s Ochtends hadden we een prima asfaltweg en maakten we goed vaart. We kwamen alleen wel drie ongelukken tegen en een dode. Jack gaf aan dat dit vermoedelijk geen ongeluk was, maar dat de persoon ‘gewoon’ was komen te overlijden. Hij legde uit dat als dat onderweg gebeurd, die persoon op dezelfde plek gehouden wordt en de familie en vrienden naar die plek moeten komen. Dit dient binnen een dag te gebeuren want dan dient de overledene al begraven te worden. Eveneens op diezelfde plek als dat hij heen is gegaan. Er werd dan een klein gedenkteken gemaakt in de vorm van een tempeltje.
Bij ieder ongeluk dat we tegenkwamen en deze overleden persoon, hadden de omstanders enkele tientallen meters voor de plaats grote bladeren en takken op de weg gelegd, op de weghelft waarop het gebeurd was. Op die manier wist het tegemoetkomend verkeer dat er iets aan de hand was en dat men vaart moest minderen. Een handige methode vonden wij.

Tijdens onze ochtendrit viel ons de vele colonnes Chinezen op. Niet normaal hoeveel er daarvan hier rijden, en allemaal achter elkaar, in behoorlijk grote groepen. Ze rijden ook altijd allemaal flink door in hun dure wagens, met gevaarlijke inhaalmanoeuvres wat herhaaldelijk tot irritaties leidden. Één van de ongelukken was waarschijnlijk ook door dit soort gedrag veroorzaakt. Beetje jammer, want de andere auto, van een Lao, zat helemaal in de poeier en die heeft waarschijnlijk niet het geld apart liggen om hem zomaar te laten maken of een nieuwe te kopen….

Wij hadden overigens een jonge chauffeur die volgens ons pas kort zijn rijbewijs had. Hij deed (nog) braaf alles volgens de regels en was uiterst voorzichtig (soms té naar Renéetje’s idee).

Vanmorgen hebben we ook nog twee bergstammen bezocht, de Lanthen (net zoals gisteren) en de Mong (hopelijk heb ik dit goed geschreven). De Lanthen die we vandaag bezochten droegen nog minder indigo-kleren, wat toch zo typerend voor hen zou moeten zijn. We hebben er wel op ons gemak rond mogen kijken en hebben even bij twee vrouwen gefascineerd staan kijken hoe ze nieuwe daken aan het maken waren. Die moeten elke 3, 4 jaar helemaal vernieuwd worden, dus je blijft er altijd wel aan bezig. Zeker als je ziet dat alle huisjes in het dorpje daarvan gemaakt waren. Het zijn overigens geen dorpjes zoals wij dorpjes kennen. De dorpjes in de bergen hier, liggen aan één weg en alle huisjes zijn met elkaar verbonden via mini zandpaadjes waar je alleen te voet of soms met een scooter langs kunt. Er zijn vaak geen winkeltjes of iets, daarvoor moet je echt in de grotere dorpen, meer steden komen of langs grote hoofdwegen. De mensen in deze dorpjes en in die van andere bergstammen, verbouwen en maken alles zelf.

De tweede stam die we bezochten was de Mong. Wij kunnen al die tientallen (misschien wel honderden) stammen niet goed van elkaar onderscheiden, maar het idee wat wij kregen was dat deze Mong veel meer maïskolven hadden en hun huizen meer bouwden met hele houten platen dan met bamboe. Ook hier liepen we even nieuwsgierig rond, maar hier waren erg weinig mensen aanwezig.
Hoewel Jack had gezegd dat vandaag de mensen vrij waren, zagen wij er toch nog heel erg veel hard aan de arbeid. Op het land, in de dorpen, steden en langs de weg. De dorpjes die we passeerden bestonden voornamelijk uit heel veel kinderen en enkele vrouwen en/of mannen.

Het viel ons op dat hoe verder je van de steden af kwam, hoe armoediger de dorpjes werden. In de plaatsen en/of steden had je nog wel eens stenen huizen (en dan ook echt hele grote huizen) met golfplaten of zelfs dakpannen (als je echt rijk was, was ons idee). Maar hoe verder je van die bebouwing af kwam, hoe armoediger de dorpjes werden en hoe meer hout en bamboe er gebruikt werd tot de dorpjes die alleen maar daaruit bestonden. Het viel ons ook op dat in die armste dorpjes, vaak bovenop of midden tussen de bergen, de kleinste kinderen slechts een shirtje of helemaal geen kleertjes aan hadden. Ze zaten overal maar op of onder, in hun blote billetjes. Ik maakte me vooral erg zorgen om de hygiëne van die kleintjes. Arme dingen. Ook zagen we heel veel kinderen aan het werk met oudere vrouwen. Vaak bezig met het materiaal verzamelen voor de bezems die ze in zulke grote getalen naar China exporteren. Maar ook liepen er kinderen met grote karren of zakken hout of planten op hun rug. We weten allemaal wel dat dit gebeurd, dus je bent ook niet totaal verrast, maar als je er even wat tijd voor neemt om over na te denken is het toch wel bizar voor ons om voor te stellen dát het echt gebeurd.. De allerkleinsten liepen ook heel vaak maar wat rond op de berg, of speelden aan de straat waar auto’s hard voorbij kwamen razen de gehele dag door. Dit waren echt kinderen van 2, 3 jaar… Wij probeerden het ons in te beelden, dat Meike of Nuria dus zo langs de kant van de weg in hun eentje of met andere kinderen zouden spelen…. Nee, dat ging echt niet. Zo bizar. Die arme dingen. Het liefst neem ik ze allemaal mee. Maar ja, dat is ons idee van een ‘goed leven’ uiteraard. Die mensen hier denken daar vast en zeker anders over. Toch doet het heel wat met je, zon ondervonden wij.

Jack vertelde ons vandaag ook dat de gemiddelde levensverwachting hier in Laos voor de mannen 54 jaar is en voor de vrouwen 58 jaar.. Ook dat kwam wel even aan… Zo jong.. :(

Gelukkig kwamen we ook weer wel wat ‘leuks’ tegen onderweg! Zo zagen we op een gegeven moment een vrachtwagen die een kapotte auto kwam ophalen. Nu is dat niet zo verwonderlijk, maar wel de manier waarop. Het was geen takelwagen zoals wij ze kennen. Nee hier moesten ze de voorkant van de vrachtwagen omhoog krikken, zodat de achterkant omlaag ging en ze de kapotte auto er op konden duwen. Als die goed stond, was het vasthouden en een beetje vastzetten en dan de krikken weer omlaag… Ja, ook deze manier werkt prima. :P

Net voor het plaatsje waar we onze lunch zouden houden, stopten we bij een markt met levende en dode dieren en heel veel groenten. Qua dieren zagen we wel heel bijzondere.. veel (mooie!) vogels, een soort eekhoorns en iets heel vaags; een gigantische soort rat die ook wel veel weg had van een hamster. Hij zat stevig vastgesnoerd en leek erg chagrijnig, maar bovenal erg vals. Ook zag ie er niet bijster goed uit. We vertrouwden het beest voor geen meter dus zijn er met een grote boog omheen gelopen.

In het plaatsje van onze lunch (Oudom Xai), zijn we eerst nog langs een stoepa gereden. Niet zo’n grote als in Luang Namtha, maar wel een erg mooie. Het uitzicht was wel oké vonden wij. Onze gids Jack vond het schitterend, maar wat we werkelijk zagen was voornamelijk alle daken van het kleine plaatsje (voor ons niet zo bijzonder, wij zien liever de natuur :$). Maar omdat hij er zo over praatte, beaamden we uiteraard dat het mooi was. Naast de stoepa stond overigens een nieuwe gouden boeddhe, geheel geschonken door de plaatselijke bevolking. Een plaatje hoor, al vinden wij het bizar dat de mensen daar steeds zoveel geld aan uit geven, terwijl ze zelf niet veel hebben..

Hierna hebben we kort geluncht waar we uiteraard variaties met lijst hadden. Ik had iets wat verrekte veel weghad van de bami zoals wij hem in Nederland kennen. Er werden verschillende schaaltjes met extraatjes bij gezet en Jack gaf aan dat een soort taugé lekker was en niet pittig. Oh, oké even proberen dan maar. Nou, wat hij niet pittig noemt zeg… Het was niet super pittig nee, maar voor onze begrippen viel het al wel ruim in de categorie ‘pittig’ !

Na de lunch traden we de ‘hippieroad’ tegemoet.. 115km zigzaggend, volledig hobbelend gedurende 4 uur. Wat een genot.. (ahum :P) Het was ooit geasfalteerd, dat kon je af en toe nog wel zien, maar serieus, deze weg had meer gaten dan asfalt!

Ook hier kwamen we nog een ‘wilde markt’ tegen waar eenzelfde lelijke dikke hamsterrat ons vijandig aan zat te staren. Hier lagen overigens ook vliegende eekhoorns (ahwwww) en een soort kippetjes, maar dan gedroogd en/of geroosterd en.. OPGEVOUWEN.. erg bizar.. Jack nam er één mee voor zijn baas..
Bij dit marktje was er ook een man een betonvloertje aan het smeren voor zijn huis. Hij had zelf beton gemaakt en had een lat (vast en zeker ooit gemaakt met een geheel andere bestemming) waarmee ie de vloer strak probeerde te krijgen. Het lukte hem aardig. Alleen jammer dat twee kleine jongetjes het ook wel bijzonder spul vonden en spelend over zijn zojuist gelegde vloertje trappelde.. Ahw, nou ja, dan hebben e een aandenken aan hun voetmaatje over een paar jaar ;-)

Verder hebben we niet veel stops gemaakt deze middag. We wilden ook wel zo snel mogelijk over die hobbelweg heen zijn, want dat begon al snel (na een uur) te vervelen.. :P Wel een paar stops bij schitterende uitzichten. Want wauw, wat is Noord-Laos MOOI! Zo groen en bergachtig. Echt schitterend. Hier kun je een hoop prachtige ansichtkaartjes maken! Wij hebben dat dan ook absoluut geprobeerd hihi.

Oh, een laatste stop maakten we omdat de chauffeur iets bijzonders rook.. hij heeft een rondje om de minivan gedaan, maar kon niets vinden.. Het was inmiddels al tegen vijven, dus het zou niet bijster lang meer licht blijven, dus we waren wel enigszins blij dat er ‘niets’ was en we snel weer onze weg vervolgden.. :P

Zoals gezegd kwamen we tegen 6uur dan eindelijk aan in Ngoi Khiaw. Een schitterend plaatsje tussen de bergen en aan de rivier. Ons resort is ook belachelijk mooi! Een erg ruime kamer en een schitterende badkamer. Een balkon en een eigen muskietennet boven een schitterend hemelbed. Echt, net een sprookje! Het is hier wel echt aardedonker (ze doen hier bijna niet aan lantaarnpalen of andere verlichting buiten op straat), maar dat maakt het ook wel extra magisch. Overigens was dat in alle plaatsen in Laos al waar we tot dusver geweest zijn. Gisteren en eergisteren in Luang Namtha moesten we ’s avonds dan ook op de fiets terug, int pikkedonker, zonder licht en zonder lantaarnpalen… Nou ik kan je vertellen; dan is het DONKER!
We hebben net gegeten en gaan zo de dag nog eens bekijken aan de hand van de foto’s. Morgen belooft weer een dagje reizen te worden, maar wel op een bijzondere manier; over de Mekong! We zijn dan ook erg benieuwd!

Voor jullie nog een fijne dag en wij zeggen alvast welterusten!