Fietsend door Noord-Laos!

Sabaai dii!

Vandaag hadden we een druk programma voor de boeg, maar eerst nog even kort terug naar gisteravond. Nadat de boys zich hadden vermaakt met meerdere spelletjes Petanque (jeu-de-boules), zijn we op de leenfietsjes van ons hostel naar het centrum gefietst voor wat eten. We kwamen terecht bij een toeristententje. Vol met backpackers. We hebben eventjes iets Westers genomen, om ons maagje eventjes aan te vullen. Ik heb het idee al vele kilo’s verloren te hebben, niet alleen door de vele lijst maar ook het warme weer waardoor we ook niet bijster veel honger hebben en daarom ook gewoon weinig eten. Een kleine pizza ging er daarom ook wel in. We zagen dat ze hier ook wifi hadden en besloten om morgen (vandaag dus) de laptop maar mee te nemen. We moesten bijzonder lang op het eten wachten, dus bedachten we dat we dan mooi in de tussentijd ons verhaal van de nieuwe dag konden typen. Vandaag waren ze bijzonder snel dus ging ons idee niet helemaal op, maar dat gaf verder ook weer niet. Dan drinken we nu toch een lekker drankje er bij! :-) Na ons eten gisteravond fietsen we rond een uur of 7, half 8 terug naar ons hostel. We hadden uiteraard geen jas of vest bij, maar brr dat was wel ff fris! Echt te erg, we weten het, we horen het jullie al zeggen :P Maar het was echt fris geworden. We denken zelf aan een graad of 24.. Maar ja, na een dag van ruim boven de 30graden, is dat uiteraard fris… ;-) We waren allebei wel gesloopt en doken kort daarna ons bedje in, wederom onder ons muskietennet. Ook hier zitten behoorlijke gaten en spleten tussen de bamboe en het overige hout, dus dat leek ons wel zo handig. En dat bleek de volgende ochtend; toen er een dikke rups zich prinsheerlijk op ons muskietennet gevestigd had.

Na ons opgefrist en ontbeten te hebben, gingen we dan op pad. Een actieve dag zou het worden; op de fiets! Er stonden al twee mountainbikes voor ons klaar die we na niet veel moeite ingesteld hadden op de juiste hoogte. Daar gingen we! Allereerst naar het dorpje om ook een mountainbike voor onze gids te halen. Één van de heren van de jeu-de-boules gisteren. Vol schaamte moeten we bekennen dat we zijn naam niet onthouden konden.. :$ In het dorpje wisselde hij van leenfiets van ons hostel met eveneens een gloednieuwe mountainbike (like us). Nou, daar gingen we dan werkelijk! Het beloofde een dag van ongeveer 6uur fietsen te worden, van ‘slechts’ 30km. Veel stops en niet altijd even makkelijk begaanbare wegen. Prima! :D Eindelijk weer wat avontuur!

De eerste stop was bij de plaatselijke markt van Luang Namtha. Een marktje deels overdekt, deels buiten met echt van alles en nog wat. Wel allemaal eetbare spulen. Zigzaggend zijn we de gehele markt overgelopen. We kwamen binnen bij de ‘nog levende kant’ waar kippen en eenden in een omgekeerde mand zaten en verschillende bakken met verschillende vissen. Daarna kwamen we afwisselend bij dode dieren, dieren op een stokje, eetklaar materiaal en heel veel groenten. Ook veel groenten die wij in Nederland ook kennen, zoals bloemkool (wat ik zéér verwonderlijk vond overigens), andijvie en bonen. Verder lagen er hier ook héél veel pepers en vissen. Grote vissen, kleine vissen, vissen op een stokkie, vlees in stukken gehakt en nog hakkend en tot slot héél veel kruiden. We zouden hier in eerste instantie ook onze lunch van meenemen, maar onze gids was uitgenodigd op een feest ter ere van het Chinees Nieuwjaar (wat nog steeds is) en daar zouden we nu mee mogen eten. Oh wat was ik blij dat we nu op deze markt niets mee hoefde te nemen. Want echt, het stikte van de muggen en vliegen en die lucht… men werd er niet echt lekker van zullen we maar zeggen.. Na een grote zigzagronde te hebben gedaan, gingen we op pad voor onze volgende bestemming; enkele bergstammen. Al gauw verlieten we de verharde weg en gingen we zeer hobbelend verder over een soort rode zandweg met veel stenen; grote stenen, kleine stenen. We passeerden een kruispunt waar vermoedelijk zojuist een ongeluk was gebeurd. Hoe we dat wisten; er lag nog een plas bloed….. *slik* Das toch ff wat anders dan wij thuis gewend zijn..

De eerste bergstam die we aandeden was de Lanthen, die ook wel de ‘dressed in blue people’ worden genoemd. Ze danken deze naam aan het gegeven dat ze van top tot teen in indigo-kleding gekleed zouden gaan. Wij zagen dit echter niet zo typisch terug; alleen enkele oudere vrouwen droegen deze kleuren. De jongere vrouwen en de kinderen droegen ‘gewone’ kleding met verschillende kleuren. Ze waren wel bezig met het fabriceren van zijde van de typerende indigo-kleur. We hebben er een thee-onderzettertje van gekocht ter aandenken. Van oorsprong komen deze mensen uit Mongolië en hebben de vrouwen het typerende gebruik om hun wenkbrauwen af te scheren zodra ze gereed zijn om te trouwen of reeds getrouwd zijn (ongeveer vanaf hun 16e vertelde onze gids..).

We vervolgde onze route door de mooie, groene omgeving waar we al snel weer stil moesten houden want Renéetje lief zag eindelijk een shovel (daar keek hij al sinds Bangkok naar uit, maar we hadden alleen enkele mini’s gezien). Daar stond dan eindelijk een ‘fatsoenlijke’ maat, dus die moest op de foto.

Een volgende stop was in het dorpje waar onze gids zijn vrouw had gehuwd. Hij stopte in dit dorpje vaak en praatte veel. Later legde hij uit dat dat kwam omdat zijn vrouw bij hem weg was gegaan en ze nu waarschijnlijk gingen scheiden. Er was veel spanning. We vonden het sneu, maar ook wel wat bijzonder dat hij dat zo maar tegen vreemden vertelden. Ik denk dat wij, Nederlanders, dat niet zo snel zouden doen. Hij voegde er ook aan toe dat ze in Laos eerst trouwen en elkaar dan pas leren kennen. Hij gaf dit als reden aan dat veel huwelijken uitlopen op scheidingen. Iets wat voor ons logisch klinkt. Bij mij rijst dan ook meteen de vraag waarom ze dan toch zo door gaan, als het blijkbaar toch heel vaak niet werkt, maar ik durf niet zo goed meer ‘waarom’-vragen te stellen. In één van de boekjes over Laos las ik van de week dat het heel onbeleefd is om ‘waarom’-vragen te stellen.. Je dient dingen gewoon te accepteren en geen vragen te stellen. Alles wat je overkomt, is door eigen toedoen. In dit leven of in het leven hiervoor. Hier heb ik nogal wat moeite mee, maar goed, ik probeer me zoveel mogelijk aan te passen…
Goed, even terug naar het dorpje waar we inmiddels waren. We reden er doorheen en zagen vooral veel houten huisjes. Het was een dorpje van de stam ‘Black Tai’, waar dus ook onze gids een lid van is. We reden er wat rond en stopten bij een vrouw die zijde aan het weven was en hebben even vol belangstelling staan kijken. Zo bizar met hoeveel precisie ze daar alles van kunnen maken. Het lijkt ons zo ingewikkeld. Handwerk is werkelijk waar oprecht waardevol.
We kwamen ook langs een soort bouwplaats. Hier waren een hoop mannen bezig met het één en ander af te breken. Mee dat we er langs reden, viel er ook één met balk en al naar beneden. Ook niet gek als je zag hoe ze er mee bezig waren…. :P Op de terugweg kwamen we er weer langs en trokken ze de laatste palen omlaag en stortte het gehele gebouw in elkaar. Ik stond met me camera in mijn handen en zodra ze dat zagen gingen ze nog flink stoer doen en zelfs poseren voor op de foto. Oh tuurlk, wat jullie willen. Dus die zien jullie nog wel voorbij komen ;-).
Net voordat we het dorpje weer uitreden kwamen we nog langs een in werking zijnde whiskeybrouwerij. Hier hadden we er al meerdere van gezien, maar steeds zonder mensen er bij. Dit was de eerste die we zagen waar drie vrouwen aan het werk waren. De dorpjes bestonden overigens voornamelijk uit vrouwen en kinderen. De mannen waren werken op de plantages en in de dichtstbijzijnde steden. In de whiskeybrouwerijtjes maakten de vrouwen whiskey uit rijst. Snikheet en een lucht.. amai. Dat ze niet alleen al dronken worden daarvan!

Een laatste bergstam die we bezochten was de Akha-stam. Voor we hun dorpje inreden, kwamen we langs een bruggetje, een watertje en een offer; een gevilde hondenvacht (ieuw, ik kon er echt niet naar kijken! :( :$) . Ze hadden de hond geofferd omdat er iemand ziek was geworden. Als dat gebeurde, offerde ze een dier, om zo de goden weer gunstig te stemmen. (Ik heb daar zo mijn ideeën over, maar goed, ook hier proberen we ons aan te passen.) In het Akhadorp troffen we één man, een paar vrouwen en héél veel kinderen die ons ook meteen aanvlogen met armbandjes. Hier hadden we geen interesse in en onze gids maakte zich eveneens snel uit de voeten, dus volgden we hem maar met veel thank you’s en kop jai’s.

Een stukje terug, langs de gevilde hond en op een gegeven moment haaks de bocht om en meteen de berg op. Euh ja, dat lukte mij ff niet. Renéetje kwam een stuk verder, maar zag ik even later toch ook maar naast zijn fiets de berg op klauteren. Pfieuw, dat was ff een heftig stuk. Het paadje werd ook steeds smaller tot je hobbelend met je mountainbike naast je half door de struiken een weg naar boven moest zien te wanen. Even rustte ik uit (Renéetje was al boven, als wel de gids bijna), toen ik eens om me heen keek en bedacht dat de spinnenwebben hier wel erg groot waren. Ik dacht héél even na over wat voor soort spin daar mogelijk bij zou horen, toen ik besloot al volledig uitgerust te zijn en met een stevige pas verder de berg op kon… :P Boven troffen we een schitterend uitzicht over de omgeving! We waren aangekomen bij de That Phoum Pouk Stoepa. Een stoepa is een boeddhistisch bourwerkt dat de relieken van een boeddhistische heilige bevat. De originele stoepa is in 1628 gemaakt ter vorming van een neutraal gebied tussen de koningrijken van Lane Xang (gevestigd in Luang Prabang) en Lane Na (gevestigd in Chiang Mai). In 1966 werd de oude stoepa echter vernietigd door een Amerikaans bombardement. In 2003 is de nieuwe stoepa gemaakt en staat prompt naast de resten van de originele. Renéetje liep naar boven, naar een man die de oude stupa aan het ontdoen was van onkruid. Onze gids had gevraagd of hij hem de entree van 10.000 kip (1euro) wilde overhandigen, omdat het zijn schoonvader betrof, waar hij op het moment dus problemen mee heeft. Boven bij de stoepa hebben we even genoten van het uitzicht, voordat we de naar beneden vervolgde. Een flinke stijle weg met heel veel losliggende steentjes waar ik niet erg hard durfde te remmen. Liever ben ik wat eerder beneden dan dat ik op mijn snuit ga in die hitte met al die kleine steentjes. Beneden kwamen we al snel op de verharde weg; FIJN! Al deed ons bipsje inmiddels al behoorlijk zeer. We waren nou ook bepaald gewend aan de mountainbike-zadels en dat in combinatie met de gehele ochtend hobbelen over onverharde wegen levert behoorlijk last van je zitvlees op :P Dus de verharde weg was wel even welkom :-).

Na een klein stukje fietsen kwamen we langs een laatste dorpje waar we kort stopten. Hier stopten we bij een huisje waar twee vrouwen niets bijzonders aan het doen waren, dus we vroegen ons af wat we gingen doen. Onze gids gooide zijn tas af en liep een hutje onder het huis in. We moesten hem volgen. Oh oké.. We kwamen uit in een klein hutje met verschillende manden. In de ene lagen cocons van vlinders. In de tweede eitjes van vlinders die net gepaard hadden en minilarfjes op groenvoer. Je moest echt heel goed kijken om te zien dat het larfjes waren en dat ze bewogen. In de derde en vierde bak lagen dezelfde groene bladeren en grote larven. Het nut van deze beestjes is dat ze dus cocons maken. Van die cocons kunnen de mensen een soort touw maken wat ze vervolgens gebruiken voor hun kleden. Heel bijzonder!

Het was nu inmiddels tegen 12 uur en de zon begon aardig te branden. In de ochtend was het heerlijk om te fietsen. Wel warm (tis nog steeds gewoon rond de 30 graden), maar het was goed te doen! Zeker als je wat op en neer van heuvels af raast op je fietsje. Eveneens lijkt het wel gewoon echt zo te zijn zoals men zegt; in Nederland is het echt altijd anders warm; benauwder dan in de warme landen. Het is wel warm, maar je kunt nog wel aardig wat dingen doen. Uiteraard ook niet zoals bij 20graden ofzo mogelijk is, maar wel beter dan wanneer het in Nederland 30 graden is.

Onze volgende stop zou het feest te ere van het Chinese Nieuwjaar zijn. Nog 9km fietsen… euh pardon? Ik dacht dat het toch wel dichterbij zou zijn.. Maar goed, niet zeuren en gewoon lekker blijven trappen. Met een aantal stops om water te drinken was het uiteindelijk prima te doen, al waren we blij dat we er uiteindelijk waren en we even van ons zere kontje verlost waren. :P
We zetten de fietsen weg en volgden onze gids die naar zijn vriend liep. Heel fijn aan de andere kant van het overdekte gedeelte. Amai, zodra wij aankwamen vestigden ALLE ogen zich op ons. Als enige buitenlanders waren we zéér interessant geloof ik :P Onze gastheer (een vriend van onze gids; ສີເຫຼືອງ, Si Heuong) had een tafeltje gereserveerd waar allerlei schaaltjes op stonden met eten. De folietjes gingen er af en we werden uitgenodigd te lunchen. Zoals gelezen in de informatieboekjes over Laos begonnen we met rijst; de typische kleefrijst. Koud, maar het smaakte wel. Ik probeerde een sausje er bij, maar kreeg daar bij de eerste hap al spijt van; amai wat pittig. En ik had nog wel zo’n beetje! Verder probeerden we maar weinig. Alle schaaltjes waren voor iedereen bestemd en iedereen at met zijn handen.. We wilden niet onbeleefd doen, dus aten we de rijst die je voor jezelf kon houden (die je niet hoefden te delen) en probeerden we de hete saus. Maar er stond ook een typisch Laotiaans gerecht van iets van vis. Echter had ik de dag er voor nog in een informatieboekje gelezen dat je daarvan wormpjes in je lever kan krijgen… Dat gegeven zat ons niet helemaal lekker dus lieten we het bij de rijst.. We kregen ook het typische LaoLao drankje aangeboden; een soort gedistilleerde rijstwijn met een flink alcoholpercentage. Flink als in 65%.... ik sloeg over en maakte er maar van dat ik überhaupt geen alcohol drink. Ik zag het namelijk echt niet goedkomen met zo’n bloedhete dag, een flinke fietsroute achter de rug, nog een aardige route te gaan en met weinig eten in je maag. Renéetje sloeg niet af en nam elk drankje aan, wat onze gastheer zeer gunstig stemde. Al snel daarna kwam het bier ten tonele. Jammer genoeg veranderde het feest daarna al snel in een zuipfestijn.. We wisten niet dat Laotiaanse mensen zoveel drinken.. Echt iedereen ook.. Mannen, vrouwen en vrij jonge jongvolwassenen. We zouden in eerste instantie maximaal een uurtje blijven, maar onze gids vond het wel gezellig denk ik en het glas werd telkens weer gevuld. De flessen bier leken niet snel genoeg op te kunnen gaan.. Iets wat Renéetje niet dramatisch vond, maar wat ik op den duur wel irritant begon te vinden.. Ik ben niet naar de andere kant van de wereld gevlogen om een hoop zatte mensen bij elkaar te zien die ook alleen maar lijken te drinken om het zoveel mogelijk te drinken.. Een bijzondere ervaring noem ik het zeker wel, want wanneer maak je nou een Chinees Nieuwjaarsfeest in Laos mee?! :) We hebben uiteindelijk ruim 2 uur aan het tafeltje gezeten en ik zag alles en iedereen om me heen steeds zatter worden. Een andere niet zo’n charmante eigenschap (vinden wij) van de Laotianen is het spugen.. Altijd en overal.. Ze rochelen flink en spugen dan de klodder op de vloer. Ook gewoon tijdens het eten.. Mannen, vrouwen, kinderen.. Wel een beetje ranzig in mijn ogen, helemaal tijdens het eten.. En ook dat zag ik nu herhaaldelijk tussen al het gezuip door. Na ruim 2 uur had ik het wel gezien en vroeg ik of we ook nog gingen dansen (de gastheer had het aan het begin al gevraagd dus ik vond het wel tijd om daar eens gehoor aan te geven :)). Oh ja, dat gaan we doen! De gastheer ging naar het ‘podium’ en de band om daar een tafeltje te regelen. Daar moesten we nog een klein half uurtje op wachten. De boys dronken nog wat bier en laolao en er werd overal om me heen nog wat op de vloer gespuugd. Ook kwamen er twee vrouwen met vlees en vier glaasjes ander soort laolao voorbij die je absoluut niet mocht afslaan. Nou sorry, ik drink nog steedsgeen alcohol (A) dus ik kwam er mee weg. Zoals gezegd zaten we achterin en hadden dus alle aanwezigen al aan de glaasjes gelurkt. Zelfs al was het heerlijk verkoelend sap had ik dus niet gehoeven... Maar dan had je niet af kunnen slaan, nu had ik een mooie smoes :$ Renéetje vond het allemaal niet erg en dronk uiteraard mee. Yes, eindelijk gingen we dansen! Nou ja, dat dacht ik. In feite verplaatsen we ons naar een ander tafeltje met ontzettend veel vliegen en muggen over het bedervende eten.. We zaten achter de band wat overigens wel weer leuk was. Nu konden we ook zien hoe er hier gedanst werd; een vrij simpele, continue herhalende dans waarbij mannen en vrouwen in een kring staan, de vrouwen aan de buitenkant, de mannen aan de binnenkant. Ze lopen dan rond achter elkaar aan en bewegen wat met de handen. Van tijd tot tijd stoppen ze, draaien zich naar elkaar toe en lopen dan weer verder. That’s it. Nou dat konden Renéetje en ik ook wel :D We kregen een danspartner aangewezen, maar na drie of vier nummers werden we de dansvloer opgestuurd en moesten we zelf maar even kijken met wie we gingen dansen. We gingen in de kringen staan waar ik al snel weggeduwd werd door het meisje achter mij. Ik denk dat ik met haar man of vriend af en toe stond te dansen wat ze niet tof vond want ze sleurde een ouwe dronken vent de kring in en zette die voor mij. Ze maakte aan hem duidelijk dat ie maar met mij moest dansen.. Mm oké, mij allemaal gelijk, maar van die overdreven vriendelijkheid kon ik nu even weinig bespeuren. Renéetje werd omringd en aanbeden door alle vrouwen, die kon gelukkig niets verkeerds doen :P Na een ronde meegedanst te hebben, gingen we weer zitten. We kregen herhaaldelijk bier aangeboden en er werd (zonder ons om toestemming te vragen, wat wij hier overigens nadrukkelijk wel moeten doen) een foto van ons gemaakt die we even later in onze handen gedrukt kregen. We mochten hem zelf niet houden maar deze werd door de oppergastheer van het feest gehouden. Prima verder, maar we vonden het wel vreemd dat het geen wederkerig gegeven is om foto’s van vreemden te maken.. Maar goed, accepteren en geen ‘waarom’ vragen..
Haast weer een uur verder dan toen we van plaats wisselden, vroeg Renéetje aan onze gids (die ondertussen behoorlijk dronken was) of we verder gingen, we hadden nog een bruiloftsfeest, een waterval en een museum op het programma (al was ik al bang dat daar weinig meer terecht van zou komen nu..). Oh ja, we gaan! Kort daarna vertrokken we dan eindelijk. :-)

In het volgende dorp kwamen we bij een bruiloftsfeest. Jammer genoeg waren de meeste mensen hier al weg en waren ook hier slechts nog enkele dronken mensen aan het dansen. Dit vonden we wel jammer, want hadden graag meer meegekregen van een Laotiaanse bruiloft. Wel hebben we een glimps van de bruid opgevangen; gehuld in knalroze kleding . Ze zag er mooi uit :-). Onze gids speelde een nummer op het keyboard en tijdens het luisteren werd Renéetje de dansvloer opgetrokken. Uiteraard hebben we hier foto’s van :D. Ook hier dansten ze zoals bij het vorige feest beschreven.
Na één nummer sprongen we weer op de fiets en kwam onze fietstocht snel aan een einde..

Onze gids vertelde de plaats van de waterval, maar vertelde dat deze er nu niet was omdat het het hete seizoen was en de waterval er alleen is in het regenseizoen. Oh, oké, jammer.. Een klein half uurtje verder kwamen we bij het museum, onze laatste stop van vandaag. Deze was helaas al dicht.. we waren te lang op het feest gebleven.. Geirriteerd dat ik was (ik ben niet aan de andere kant van de wereld voor een middag tussen dronken mensen… ik wil juist dingen van het land zien en leren, precies zoals je in een museum kan doen..!) besloot ik dit niet te laten blijken en zei ik maar even niets. (Ik ken mezelf.. :$). We fietsen terug en onze gids, zo dronken als ie was, nam slissend afscheid.

Erg jammer vond ik het en ik was behoorlijk gefrustreerd door het feit dat we zo’n leuke ochtend hadden gehad, maar vervolgens de hele middag ‘verloren’ hadden aan een zuipfestijn.. Nja, het was ook wel een ervaring. Ik had alleen ook al voldoende gehad aan een uurtje zodat we daarna nog meer hadden kunnen rondfietsen en op tijd bij het museum waren geweest.. Maar goed, we hebben een hele leuke ochtend gehad en we zijn een specifieke ervaring rijker, dus we houden het positief. Na een vroeg diner zakte de irritatie ook al wel en na het nog eens terugkijken van de foto’s (met name de TIJGERS! <3) was het al snel weer prima. Reneetje zit nu alweer aan zijn derde gerecht (en zoveelste 650ml-fles bier) en vind het al sinds vanmiddag allemaal best… :P.

Sebiet lekker op het fietsje terug (shit we hebben weer geen vest of jas bij… brr :P) en dan de tassen weer inpakken voor de volgende route naar onze volgende bestemming: Ngoi Khiaw. Allemaal nog een fijne dag en tot snel!