Welkom in Laoland: vliegen en HEET

Suhbeydee!

Allereerst: gefeliciteerd papa! Hopelijk heeft u een leuke dag (gehad) met veel lekkers en gezelligheid. We hebben vanaf de andere kant van de wereld aan u gedacht en Renéetje zal sebiet nog een lekker Laotiaans biertje op u drinken :-).

Bedankt allemaal voor de leuke reacties op onze eerdere verhalen! Het was even inkomen, maar nu verloopt het weer als vanzelf met het typen :P Vandaag was helaas een weinig echt bijzondere dag, we hebben voornamelijk gereisd; een flinke afstand. Eerst van Kanchanaburi terug naar Bangkok (ruim 3 uur door de ochtendspits), toen een uurtje vliegen naar Chang Rai in het noorden van Thailand, daar werden we opgewacht door een Thai’s stel die ons vervolgens in 2 uur tijd naar de grens met Laos bracht. In totaal zijn we 10 uur onderweg geweest; van 6 uur vanmorgen tot 4 uur vanmiddag. Het was een erg vermoeiende dag, ook al hebben we dus maar weinig gedaan. Toch hebben we wel het één en ander te vertellen :-) (jullie kennen mij hè (A)).

We werden vanmorgen vroeg opgehaald door Supoj, onze gids en chauffeur in Thailand. Een ontbijtje stond al voor ons klaar in een doggybag. Met drie man sterk kwamen ze onze tassen halen (geen idee waarom met drie, maar goed, ze zullen wellicht niets anders te doen hebben gehad). We zagen nu ook dat het personeel in een klamboetentje sliep op de veranda bij de receptie. Het had wel iets, maar toch ook wel sneu dat ze blijkbaar niet eens op en neer naar huis kunnen.
Bij het inladen van de tassen vertelde Supoj ons dat hij gisteren nog een bed had gekocht; het hele busje lag nu ook vol met houten onderdelen daarvan. Tis maar goed dat we maar met zijn tweetjes mee hoefde :P. Zijn bed was met de grote overstroming in 2011 weggespoeld. Sindsdien sliep hij op de grond. Wel bizar, al die tijd noodgedwongen op de grond te moeten slapen omdat je simpelweg geen geld hebt voor een nieuw bed.. Ik gok dat de voornaamste uitgave was om een nieuwe auto en brommer aan te schaffen; deze waren ook allen onbruikbaar geworden door het water. In Bangkok zagen we ook hele grote garages met allemaal tweedehands auto’s. Dit waren allemaal auto’s die door het water kapot gegaan waren en die nu zo goed mogelijk hersteld waren. Het moet er behoorlijk aan toe gegaan zijn destijds beseften wij ons nu des te meer.
Van onze rit naar Bangkok weet ik verder weinig meer; ik heb zoveel mogelijk geslapen. Renéetje merkte nog wel op dat de zonsopkomst zo bizar snel hier ging; wel binnen 15minuten! Dat is wel wat anders als bij ons in Nederland hee. Ik had het al eerder meegemaakt, in Indonesië. Het was mij nu nog niet eens heel erg opgevallen.

Op het vliegveld aangekomen waren we snel ingecheckt en moesten we maar een uurtje wachten. We hadden een kleine boeing van Asia Airlines waarmee we naar de het noord-Thaise plaatsje Chiang Rai vlogen. Weinig bijzonders, met vooral weinig beenruimte, maar verder ene prima vlucht. Ook hier maar de nodige minuten slaap proberen te vatten. Wat moesten we anders. We kwamen aan op het internationale vliegveld van Chaing Rai… met let wel; 1 landingsbaan en 1 taxibaan. We zagen maar twee slurven, maar wel met de nummers 2 en 3 dus we vermoeden dat er nog één was. Er landen zo’n 10 vliegtuigen per dag, van vijf verschillende vliegmaatschappijen. Wij waren op dat moment echter slechts de enige, verder stonden er twee privéjets en een helikopter. Maar het was toch maar wel mooi een INTERNATIONALE luchthaven!! Vergis je daar niet in! :P Het is een internationale luchthaven, met name omdat er regelmatig Chinese maatschappijen gebruik van maken; China ligt immers erg dichtbij. Wij vonden het wel grappig; een internationale haven met dit formaat :P .
Wel handig was nu dat we zo de tassen hadden en weer binnen no time buiten stonden. De tassen en koffers werden met een karretje van het vliegtuig gehaald en buiten op een band gegooid die meteen door de muur naar binnen kwam en waar je ook direct je tas/koffer af kon halen. Erg ideaal en snel!

We werden opgehaald door een Thais ouder stel. Vriendelijke mensen zoals ze overkwamen, maar geen van beiden spraken erg goed Engels. Maar met wat handgebaren kom je een heel eind :), geen punt. Tijdens de 2 uur durende hobbelige rit kwamen we langs vele rijstvelden, velden met sojabonen en rubberbomen. Het deed me erg veel aan Indonesië denken. Heerlijk kalm en zo puur natuur nog was het in dat gedeelte van Thailand.
Het viel ons op dat we hier veel minder foto’s en posters van de Koning en/of zijn vrouw zagen. In en rond Bangkok en Kanchanaburi alswel de weg daartussen, werd je er echt mee doodgegooid. Op elke hoek van een straat en bij elk enigszins belangrijk gebouw stonden gigantische posters of hingen foto’s. Ook bij elk huis waren foto’s te zien van de Koning en/of zijn gezin. Prima hoor, maar wij moeten er niet aan denken om onze Bea of sebiet onze Willem op elke hoek van de straat en bij elk huis te zien. Prima mensen, absoluut, maar dat gaat ons toch wel wat ver. In het Noorden van Thailand was het overduidelijk minder. Waar dat dan mee te maken heeft, geen idee.

Wat wel overeenkomend was, was dat veel huizen op palen zijn gebouwd. We dachten in eerste instantie dat ze dat deden in verband met het water in met name de regenseizoenen. Onze chauffeurs van vandaag gaven echter aan dat het om een heel andere reden was; de schaduw. Op die manier konden de mensen hoe dan ook altijd in de koelere schaduw zitten. En toen ze het zei, viel ons inderdaad ook op hoe vaak we inderdaad mensen onder de huizen hadden zien zitten en van alles hadden zien doen. Ja logisch vonden wij nu ook. Blijkbaar zijn de mensen hier ook niet altijd even bestand tegen de gloeiend hete zon.

Een laatste opvallendheid die we onderweg in Noord-Thailand tegenkwamen, waren zeer bijzonder geleurde bomen: knal- en knal GEEL! Echt bizar. De blossom uiteraard, niet de gehele boom… ;-) Wij hadden het nog nooit gezien, ZO geel, dus voor ons was het echt vreemd. Het schijnen zeer plaatselijke boomsoorten te zijn.

Na zo’n twee uur hobbelen kwamen we dan eindelijk aan bij de grensplaats Chiang Khong. Een zeer druk grensplaatsje met met name ontiegelijk veel Chinezen. Duidelijk herkenbaar aan hun overdreven luxe wagens met belachelijke vlaggetjes op het dak. Achja, wat doe je er aan. We moesten eerst uiteraard langs een soort douane en konden toen met onze tassen naar de oever van de Mekong lopen; de grensrivier tussen Thailand en Laos. Hier namen we afscheid van de vriendelijke mensen die ons naar hier hadden gebracht en stapten met een simpel bonnetje in een klein, simpel bootje waar maximaal 10 mensen tegelijk in mee konden. Auto’s moesten met een kleine pont, maar daar hoefden we gelukkig niet op te wachten. We zaten net goed en wel toen we al vertrokken. Binnen 3 minuten waren we aan de overkant in Laos… Mijn god, dat stukkie kon je zelfs zwemmen! Het had daarom toch ook wel wat :P Zo’n klein stukkie en dan zo’n gedoe met paspoortcontroles. Dient uiteraard te gebeuren, maar het was zo’n tegenstelling!
Eenmaal aan wal in Laos moesten we een stijl stukkie omhoog om ons vervolgens bij de douane in Laos te melden. Weer moesten er een hoop (in onze ogen dezelfde) formulieren ingevuld worden. Nu moesten we ook visums laten maken, die met een grote stikker in ons paspoort werd bevestigd. Oké, na een hoop formaliteiten dachten we eindelijk weer op weg te kunnen en borgen we alles goed op. Komen we het douanehuisje uit… moeten we ons toch gewoon WEER legitimeren met paspoort en ‘boarding pass’. Echt, toen had ik het wel ff gehad. We kwamen nonde regelrecht het douanehuisje uit! Hoe hadden we daar nou langs kunnen glippen?? Tis ook niet dat die man het zo druk had en het wellicht niet had kunnen zien, er kwam zo nu en dan eens iemand voorbij…. *zucht* Maar goed, je kunt maar beter gewoon meewerken dan er tegenin gaan. Dat schiet toch niet op en kost je veel te veel energie in die hitte (het is hier nog steeds bloedverziekend heet hè lieve mensen, ook al doen we de airco tegenwoordig al op 28 graden, omdat we het anders ‘koud’ krijgen…. :$ :P ).

Dus. Na een hele tijd en een heel gedoe verder, waren we dan eindelijk officieel in Laos! Jee! We werden opgewacht door onze nieuwe gids: Manosinh. Hij zei dat dat zijn volledige naam was, maar hij heette kort ook iets van ‘Eye’, maar wij mochten hem ook wel ‘Jack’ noemen. Dat was toch makkelijker vond ie zelf ook.. :P Zo besloot ie ook maar om ons gewoon Johan (van Johannes) en Heleen (van Helena) te noemen. Prima Jack. :P

Na een klein stukkie lopen kwamen we aan bij ons hotel; een erg klein, weinig bijzonders hotel met gaten zo groot als pinda’s om naar buiten te kijken. We hebben ons muskietennet dus ook maar meteen opgehangen.. :P Onze kamer heeft wel een mooi uitzicht over de Mekong en dus ook op Thailand, dat dan weer wel :).

Na een korte installatie zijn we maar meteen een restaurantje gaan zoeken. Het was pas net 4 uur geweest, maar we hadden sinds het ontbijt niets meer gegeten dus hadden wel wat trek. Wij een mooi restaurantje uitgezocht en binnen maar plaatsgenomen; buiten leken er zoveel vliegen en lawaai te zijn. Nou, dat lawaai was er binnen inderdaad niet, maar die vliegen wel hoor… Béétje jammer. Toch niet teveel op proberen te letten en wat te eten besteld. Een flinke kaart met veel voor het oog lekkers. Beiden iets uitgekozen waar we later toch een beetje spijt van hadden.. we hadden er beter bij kunnen zeggen; ‘niet te pittig’ .. want allemachies wat was dat pikant! Echt niet meer normaal. Dus mensen die van heet houden: ga naar Laos en je zult in een paradijs terecht komen. Voor ons was het toch echt iets té pittig. Dat werd hoogstwaarschijnlijk opgevangen want al snel kwam er een vriendelijk meisje twee glazen water brengen. Dat bluste wel enigszins, maar we hebben nog lang na mogen genieten van ons diner kan ik jullie mededelen…. :P

Na ons vroege diner nog even een stukkie gelopen. We zagen een mooie trap met grote draken helemaal naar beneden. Daar maar eens boven een kijkje nemen. Het bleek een monnikenorde te zijn. Gelukkig had ik mijn lange linnen broek nog aan, anders hadden ze me vast niet op prijs gesteld.. ik had alleen niets voor over mijn schouders dus voelde me niet helemaal op mijn gemak. Een aantal monniken keek ook langdurig mijn kant op, dus ik hoop ten zeerste dat ik ze niet teveel beledigd heb. We hebben een klein rondje gedaan en Renéetje heeft nog bovenop een tempel met een joekel van een klok gestaan. Vrouwen waren daar verboden dus ik keek geduldig toe vanaf beneden. Ik mocht wel mee een andere tempel in en dat was echt schitterend. Zo bizar wel dat de monniken er helemaal niets aan betalen of zelf verdienen; alles wordt door de plaatselijke bevolking en donaties van derden betaald. We hebben daarom ook een gulle gift gedaan. Het was echt schitterend.

Zo, toen was ons energieniveau wel erg ver op en hebben we alleen nog nieuwe muggenspray (de DEET begint al ver op te raken) en wat drinken en zoute chips gehaald voor vanavond. Morgen worden we weer rond een christelijke tijd opgehaald (half 9) om naar de volgende bestemming te reizen: Luang Nam Tha, iets ten noord-oosten van hier.

Jullie allemaal een fijne dag nog, papa geniet van uw verjaardag en tot snel weer lieve lezers!

Amai.. terwijl ik dit type laat er zojuist één of andere Chinees een scheet, niet normaal! Van hier tot Changhai! Letterlijk! :P