Een dag van uitersten

Sawadee!

Als eerste: gefeliciteerd met uw verjaardag oma van Dongen! We hebben aan u gedacht vanaf de andere kant van deze mooie aardbol. Hopelijk heeft u een leuke dag!

Onze dag was geweldig!! Wat een indrukwekkende en schitterende dingen hebben we vandaag gezien en gedaan. Echt helemaal fantastisch!!

Vanmorgen op een meer schappelijke tijd opgestaan (7 uur) en op ons gemakje ontbeten. Een Thais ontbijt, maar gelukkig zonder rijst; lekkere toast en omelet met groenten. Goed te doen! :D Om half 9 stipt werden we opgehaald door Supoj, onze gids en chauffeur (ik heb gauw zijn naam van z’n kaartje afgelezen.. ;-)). Na een half uurtje touren kwamen we aan bij het “Hellfire Pass Memorial”. Een zeer berucht stuk van de Birma Spoorlijn (ook wel de “Doden Spoorlijn” genoemd). Het is een brede passage bij Konyu (20km ten noorden van Namtok) die onder zeer erbarmelijke omstandigheden door de krijgsgevangen en dwangarbeiders uitgehakt is tijdens de aanleg van deze beruchte spoorlijn. De Hellfire pass is 1200 meter lang, 28 meter hoog en 5 meter breed. Het wordt gezien als het meest helse stuk van de gehele spoorlijn, die de Japanners hebben laten maken om een veiligere route voor de aanvoer van hun oorlogsmateriaal te hebben dan tot dusver mogelijk was; namelijk via de zeeroutes. Ze wilden hun front in Birma verstevigen en gaven daarom opdracht om van Ban Pong in Thailand tot Thanbyuzayat in Birma een spoorlijn te maken; een 415km lange lijn die door jungle en bergwanden ging. De Hellfire Pass was het meest helse stuk omdat daar de lijn dwars door de bergwanden ging en de krijgsgevangenen en dwangarbeiders zich op zeer rap tempo met DE HAND een weg er door heen diende te maken. De naam ‘Hellfire Pass’ is afkomstig van de enkele overlevenden en stamt af van de helse temperaturen (het kon wel tot 43 graden Celcius oplopen) en doordat er ’s nachts aan de hand van olie- en carbietlampen doorgewerkt werd. Geschat wordt dat er ruim 270.000 Aziatische dwangarbeiders en ruim 60.000 Australische, Britse, Nederlandse en Amerikaanse krijgsgevangen gedwongen werden aan de spoorlijn te werken. Gestart werd in oktober 1942 in zowel Birma als Thailand en de lijnen werden verbonden op 16 oktober 1943, net voorbij de Hellfire Pass in Thailand. Vanaf april 1943 voerde de Japanners het ‘Speedo regime’ in; pauzes werden opgeschort tot slechts een korte lunchpauzes en men diende dag en nacht door te werken. De verliezen werden dramatisch groter; te wijten aan het levenseisende speedo regime, maar ook door straffen, afronseling door de Japanners, ziektes als cholera, malaria, dysenterie en tropische zweren, uitputting en ongelukken in met name het regenseizoen. Van de 60.000 krijgsgevangenen, stierven er 12.399 (20%!). Van de 270.000 Aziatische dwangarbeiders wordt verwacht dat er tussen de70.000 en 90.000 gestorven zijn. Na de voltooiing van deze Doden Spoorlijn bleven de krijgsgevangenen in Thailand of werden naar Singapore gestuurd. Nog 20 maanden dienden zij wachten tot de bevrijding kwam. Velen van hen stierven voor de bevrijding door andere oorlogsgruwelen zoals de dodenmarsen.
Het “Hellfire Pass Memorial” is opgericht door één van de nog in leven zijnde krijsgevangene die hier tijdens de oorlog gewerkt heeft; de Australiër Tom Morris. Hij was gedurende drie jaar lang krijgsgevangene en heeft het gros van zijn tijd aan de Birma-spoorlijn gewerkt. Veertig jaar na de oorlog keerde hij terug naar de Hellfire Pass in Thailand. In 1984 lokaliseerde hij de inmiddels door de jungle half opgegeten spoorlijn; overwoekerd door bomen en planten en weggespoeld door de jaarlijkse moesons. Het inspireerde hem om er een gedenkplaats van te maken wat hij aanvroeg bij de Australische regering die ermee in stemde. In 1994 werd het Hellfire Pass Memorial afgerond met trials en een museum. Sinds 1998 ontvangt het museum jaarlijks circa 80.000 bezoekers.

We hebben een stukje van het pad gelopen. Helaas niet helemaal (zou 6 uur duren), maar dat hadden we graag gedaan. We zijn wel door de daadwerkelijke Hellfire Pass gegaan. Slik. Daar wordt je wel heel erg stil van. Ze hebben veel moeite gedaan bepaalde stukken zo goed mogelijk te restaureren en dat lukt aardig; je krijgt vanzelf een rilling over je rug als je er door heen loopt. Stil wordt je er ook vanzelf van. Er waren weinig toeristen toen wij er liepen, maar ook zij waren stil. Dat zegt toch wel wat. Er liggen nog enkele oude materialen en oorspronkelijke bielzen. Jammer genoeg is het gros van de oorspronkelijke spoorlijn weg, maar kun je de route wel te voet afleggen. Helaas wisten we dit niet van te voren, dit hadden we graag willen doen.
Het museum staat bovenaan de berg waar de route begint en geeft heel veel informatie. Hier hebben we dan ook de nodige tijd doorgebracht om alles goed in ons op te nemen. Verschrikkelijk wat hier gebeurd is tijdens de oorlog. Maar wat mooi en respectvol hoe ze het nu zo goed mogelijk hersteld hebben en met heel veel integriteit en respect behandelen. Dit is precies hoe men met zulke plekken om dient te gaan, is onze mening. Dit is hetgeen we gister ook bij de Brug over de River Kwai hadden verwacht. Over deze brug werd overigens ook informatie gegeven. Toch bijzonder te lezen dat de gelijknamige film een groot waarheidstrouw verhaal verteld; de betreffende kolonel zorgde voor een prestatie; tijdens zijn aanwezigheid stierven er ‘slechts’ 9 gevangenen. Een wonderlijke prestatie als je kijkt naar het gehele dodenaantal van de gehele lijn.

Zo. Dat was een heftig ochtendje. We werden er behoorlijk stil van. Eenmaal terug in ons privébusje reden we naar een plaatselijke supermarkt en kochten we wat lekkers om als lunch op te peuzelen. We hadden namelijk geen tijd om te lunchen; we moesten om 12 uur weer bij de volgende bestemming zijn; de TIJGERS!!!!! :D In de auto gauw ons eten en drinken genuttigd en omgekleed; de tijgers wonen in een Monnikenoord en daar mag je geen blote schouders of knieën hebben. Heerlijk met 35 graden.. Gelukkig waren we hier op bedacht en hadden we een lange linnen broek en een vestje bij. Hoe dan ook lekker warm. Aangekomen bij de Tijgertempel kon ik mijn zenuwen haast niet meer de baas; ja eindelijk ging ik dan echt Tijgers van super dichtbij zien!!! :D Mijn absolute topfavoriet in het schitterende dierenrijk van deze wereld! Miauw! :D
Eerst de nodige papiertjes tekenen (het blijven wilde beesten) en de Do’s en Dont’s goed inprenten. Van te voren had ik wat bedenkingen na het lezen van Tripadvisor. De recensies waren nogal uiteenlopend. De positieven waren lovend maar de negatieven beweerden dat de tijgers gedrogeerd werden voor de toeristen. Met het laatste wilde ik absoluut niets van doen hebben dus het was toch wel even spannend wat we aan gingen treffen. Conclusie; de tijgers waren echt NIET gedrogeerd. Bij sommigen mocht je ook absoluut niet in de buurt komen; die waren erg agressief en deden op het moment alles om hun territorium te beschermen. Dus daar mocht je alleen van een flinke afstand naar kijken en foto’s van maken. Een aantal anderen waren wel rustig en mochten we tussen 12 en uiterlijk 3 uur van dichtbij bekijken en foto’s mee laten maken. Dit was na het eten en op het heetst van de dag; de tijgers waren dan meestal lui en vonden het allemaal wel best. Oké.. Wel kregen we een hele waslijst met regels van te voren te horen. Je moest goed naar het personeel luisteren en pas iets doen als hun je bij de hand namen. Je mocht de tijger alleen op zijn rug en op zijn kont aaien; je mocht niet voor zijn kop langs lopen; altijd langs achteren benaderen. Nooit in zijn zicht hurken; dan ziet ie je als prooi en dan komt ie hoe dan ook even op je af.. Foto’s maken mocht je niet zelf, dat mochten alleen de begeleiders. Bij elke tijger stonden er minimaal drie en elke tijger zat aan een stevige ketting van 1,5 meter. Fel gekleurde kleding, petten, tassen of wat dan ook waren strikt verboden; hier reageerden de tijgers op, of ze nu een lui middaguurtje hadden of niet. Oké.. komt goed. Direct na het teken dat je naar de tijgers ‘toe’ mocht, stroomden de toeristen toe (want ja, ook dit was een grote toeristenattractie, al werd er erg serieus door iedereen mee omgegaan). Bij elke tijger ontstond er al snel een flinke rij. Wij liepen eerst naar een ander standje, om ons in te schrijven voor een speciaal programma; het ‘excersie-programma met de jonge tijgers van 4 en 12 maanden’. Misschien denk je dat dit kleine tijgers zijn, maar euh nee, ze waren allen bijna helemaal het formaat van hun volwassen papa’s en mama’s. Om half 2 konden we terecht; gaf ons ruim een uur om ons met de tijgers te ‘vermaken’! :D We gingen snel in de rij staan en waren al gauw aan de buurt. Knuffelen mochten we helaas niet (oh wat had ik dat graag gedaan met die schitterende kop[pies] :D), maar we konden echt super dichtbij. De camera gaven we af en een hele rits foto’s werd gemaakt. Renéetje zei eerst dat ie niet ging en alleen maar foto’s zou maken, maar hij wilde toch ook wel :D (Renéetje: ik mocht zelf geen foto’s maken, daarom ging ik ook maar… Sure .. hij kon de verleiding gewoon niet weerstaan hoor ;-) ). We hebben (UITERAARD) de foto’s al bekeken inmiddels en helaas zijn ze lang niet allemaal even goed gelukt, maar toch zitten er mooie plaatjes tussen. Hoe dan ook was het echt FANTASTSICH om die schitterende dieren van zo dichtbij te zien! We zijn er met verschillende op de foto’s geweest; de één nog luier dan de ander. Ééntje deed alleen of ie heel lui was, maar toen ik er net bij zat, besloot ie even actief te worden. Hoe dan ook schrik je behoorlijk kan ik je vertellen :P Het blijft een geweldig groot en wild dier die toch met één haal van zijn poot een einde aan je leven kan maken.. Maar dat gebeurde niet hoor, het ging allemaal goed :D
Na een half uurtje moesten we allemaal in de grot gaan staan; de tijgers gingen naar de canyon. De gevaarlijkste gingen voorop met een hoop begeleiders en vervolgens mocht je je aamelden om zelf een tijger naar de canyon te lopen; aan de riem!! :D Uiteraard stond ik vooraan! Kom maar op met die tijger! :D Eerst weer een hele serie waarschuwingen en regels. Je moest de riem maar gewoon loslaten als de tijger niet jouw kant op wilde of als ie plots ging rennen. Ook moest je ZEKER WETEN NOOIT mee gaan rennen of na schrik wegspringen of wegrennen; de tijger zou je achteraan komen om te ‘spelen’. Euh oké, dus gewoon vasthouden, mond dicht en doen of het helemaal niet eng is… Nou alsnog; kom maar op! :D Een lange rij mensen mocht er per tijger mee en iedereen mocht een stukje met hem aan de lijn lopen. Ook dit verliep zonder kleerscheuren hoor. De tijgers vonden het allemaal wel best. Eenmaal in de canyon werden de tijgers weer vastgezet en werden ze gekoeld met water en ijsblokjes. De één vond dat wat fijner als de ander maar goed. Nadat alle tijgers er waren konden wij weer veilig terug naar het begin; ons programma ging beginnen!
Eerst mochten we de tijgers wassen. Onze tijger was één van de jongste en had niet zoveel zin om braaf te liggen. Nadrukkelijk werd gezegd dat je de tijger ALTIJD van achter moest wassen en je dus altijd met hem mee moest bewegen. Erg fijn als je een tijger hebt die niet stil wil staan. En maar er achter aan hollen om maar niet in zijn gezichtsveld te komen. Op een gegeven moment gingen de begeleiders met een stalen schep of iets dergelijks over de vloer, waar de tijger van leek te schrikken en rustig ging liggen. Toen konden we hem wel wassen. Één van de eerdere begeleiders vertelde dat de tijgers middels positieve en negatieve straffen bepaalde dingen werd aangeleerd. Mogelijk was dit geluid daar één van. Het werkte in ieder geval wel en hij liet zich geduldig door ons inzepen en wassen. HOE GAAF! Wij hebben gewoon een TIJGER gewassen!!! :D ‘Just like you wash your dog’ was ons verteld; dus lekker inzepen en afspoelen. Hij leek er van te genieten met samengeknepen oogjes. Das dan toch weer wel wat anders als sommige honden.. :P Super vet!!! :D
Na het wassen mochten we de tijger een stukje kip geven; dit is het enige vlees wat ze krijgen overigens. In het monnikenoord lopen ook zwijnen, herten en pauwen en het komt wel eens voor dat zo’n dier zich in het tijdstip en zijn route vergist waardoor ie wel eens een tijger tegen komt die dan even beweging nodig heeft en hem dan opvreet… dan eet de tijger wel wat anders als kip, maar van de begeleiders krijgen ze dus alleen kip… We moesten een stukje pakken en ook hier kregen we hele uitleg over hoe de tijger te benaderen. De belangrijkste regel was: zorg dat je je vingers en hand snel terugtrekt als de tijger het stuk kip vastpakt. ‘You’ll understand why’.. euh ja hoor.. Onze tijger leek niet erg honger te hebben, maar at toch braaf zijn stukje kip op (lijkt wel een beetje op mijn minitijger thuis.. :P).
En toen, na het wassen en het eten; tijd om te spelen!! :D De tijgers gingen ons voor in een voor anderen afgezet gebied met een stuk ondiep water. Wij moesten de schoenen uit doen en kregen allen een stok met een zak met rotzooi erin; het tijgerspeeltje. Ook hier weer een hele uitleg. We moesten met onze rug tegen de muur gaan staan en de stok omhoog houden. Zo nu en dan de stok omlaag zodat het voor de neus van de tijgers kwam. Net zoals een kat willen de jonge tijgers spelen en zullen dus de speeltjes proberen te pakken. Trek dus op tijd je stok omhoog als ie er aan komt. Euh oké.. Als ie hem toch heeft, laat de stok los en BLIJF STAAN. Anders wordt jij het speeltje in plaats van de stok… Oké.. Duidelijk… :P Nou daar gingen we. Ik weer voorop (tuurlk :P). De tijgers (vijf in totaal) lagen al lekker in het koele water te wachten. En daar moest ik dus met mijn rug tegen de muur naast gaan staan. Yeah right.. Ik ben vrij dapper (denk ik) maar zo dapper toch ook weer niet. Stoere Australische gasten (vast en zeker de neven van Steve Irwin) gingen er wel staan. Ons best; zo dichtbij die gevaarlijke speelse klauwen hoefde ook weer niet van ons.. :P En daar gingen we! De stokken op en neer en voor de neuzen van de tijgers. Nou, zin om te spelen hadden ze hoor! Al gauw sprongen ze op en neer in het water recht voor ons en gingen volle bak voor de speeltjes. Al gauw hadden een paar tijgers wat zakken te pakken en gingen ze welvoldaan in het water liggen chillen met hun zak. Zo, die kreeg je niet meer terug. Een paar andere bleven zeer fanatiek op en neer springen en namen nergens genoegen mee. Op een gegeven moment ging een tijger een stukje buiten de bak lopen en net toen we hem even vergeten waren, kwam hij terug stormen en sprong recht op Renéetje af. Die sprong op zijn beurt maar even achter een Thaise begeleidster (zo’n grietje van 1,5 m maar goed :P). Maar allemachies, dat was wel ff schrikken; een tijger in volle vaart recht op je af! :P Een andere had even later een stok te pakken en vond het meest ideale plek om te liggen recht voor onze voeten. Echt op nog geen centimeter afstand want zijn staart (die overigens erg zwaar is!) lag pontificaal op Renéetjes voeten. En lekker in zijn speeltje knaauwen. :P Dat was ook wel bizar :P Gewoon een tijger op je voet! :P Maar wat gaaaaaaf!!! Zo speelde we nog even door tot de tijd om was en we er weer uit moesten. Blij dat het allemaal goed was gegaan en we al onze ledematen nog hadden, verlieten we de speelbak. Maar wauw, wat gigantisch gaaf was dit!!!!! We hebben echt GE-NO-TEN!!! Tijgers! Wat een FANTASTISCHE dieren! :D Miauw!! :D

Zeer voldaan liepen we terug naar onze gids die ons met een brede glimlach op stond te wachten. Toen we vertelden dat we met het speciale programma mee hadden gedaan, verklaarde hij ons echter wel voor gek. Crazy people.. Ach ja, wanneer krijg je nou zo’n kans!!! :D Tijgers! :D
Op de terugweg besloten we om nog wat leuks te gaan doen met de rest van onze middag. Het was pas half 3 en aangezien we morgen een dag van reizen op de planning hebben, wilden we nog wel wat zien nu het nog kon. In eerste instantie opperde de gids de trail naar de waterval waar je dan ook in kunt zwemmen. Een mooie tocht van 2uur lopen. Helaas zei hij even later dat dat waarschijnlijk niet ideaal was, omdat je om uiterlijk 4uur de trail weer moest verlaten. Het was ook nog een uur rijden dus dat zou ons nogal wat tijd kosten en we zouden dan niet eens tot het einde bij de waterval kunnen geraken. Hij opperde vervolgens een bezoek aan de lava grot, vlakbij ons resort waar we per boot konden komen. Oké, ook prima! We gingen eerst langs de bootman om de trip alvast te boeken en te betalen. Wat leuk was; hij zou ons gewoon bij de kamer ophalen; dus op ons drijvende vlot; moesten we gewoon even buiten gaan staan op de bamboestokken. Lol :P Prima! Gauw omgekleed en Renéetje zijn goede wandelschoenen aangedaan. Lampje mee en gaan! De oude man met de boot lag inmiddels al langs onze kamer en we stapten wat klungelig in; dat bamboe drijft toch niet zo geweldig als je er met drie man op staat.. :P Maar droog bereikten we het bootje (op Renéetjes voeten na dan.. :P) en gingen relaxed zitten. De stroming hier is behoorlijk sterk en we moesten nu stroomopwaarts, dus het duurde wel even eer we bij de pier van de grot aankwamen. Ondertussen kwamen we langs verschillende hotels en huisjes, een sparesort én langs OLIFANTEN! Je kon ze hier ook bereiden en wassen, maar omdat we in Laos al een hele dag met een olifantenverzorger op pad gaan, besloten we dat hier niet ook nog eens te doen. Maar wel schitterend om die dieren van zo dichtbij te zien; lekker rlxd een boom oppeuzelend en badend. Na drie kwartier bereikten we dan eindelijk de betreffende pier. We stapten wat soepeler uit als dat we ingestapt waren en ons oude bootmannetje gaf in gebrekkig Engels (wel zo schattig gewoon :)) aan welke kant we opmoesten. Na een kleine 10 minuten lopen kwamen we bij een standje om de toegang te betalen maar er was niemand. Zo eerlijk dat we zijn, bleven we wel even wachten en kwam er kort daarna iemand. De trappen op en dan kom je vanzelf in de grot. Oké. Wel beetje jammer dat het behoorlijk grote traptreden waren; zeg maar gerust betonblokken die ze zo dik mogelijk hadden gehouden.. Na zo’n 140 treden waren we boven. Een simpel bord met de plattegrond van de grot en enkele regels was het enige wat er aan informatie gegeven werd. Één opvallende regel wel; ‘don’t feed the animals’. Welke dieren??? Nou ja, in een grot leven dus… vleermuizen! Al snel vonden we ze, maar helaas kregen we ze niet op de foto. Misschien maar beter ook;van die flits zouden ze misschien wakker worden en ons wegjagen (wat in mijn gedachten niet zo plezant is maar wat volgens Renéetje totaal niet erg is..). Gelukkig hebben we het niet hoeven ervaren. Ze bleven lekker slapend hangen. De lavagrot verder was wel mooi (en laag! Én HEET!), maar was verder weinig bijzonders.. ik miste de informatie heel erg. Hoe is dit tot stand gekomen, wanneer, waarom? Dat is toch wel iets wat we in Thailand meer missen; informatieverstrekking. Jammer, want dat maakt zo’n uitstapje vele malen interessanter. Na de grot doorgebanjerd te hebben zijn we weer teruggegaan naar ons bootje en hebben we genoten van een relaxte terugreis met een warm windje en een heerlijk zonnetje.
We zitten nu weer heerlijk op ons terrasje te genieten van de invallende avond die en lekkere verkoeling met zich meebrengt. Jammer genoeg brengt het ook de nodige muggen met zich mee en zit Renéetje al onder de grote dikke rode bulten. Die DEET lijkt toch niet helemaal optimaal te werken. Naja, hij is ook al bijna op inmiddels, dus kopen we morgen in Laos vast en zeker een nieuw middel. Nu op naar een lekker avondmaal en we zeggen; weltrusten en tot morgen vanuit Laos!