Wegwerkzaamheden all the way

Zivio!

Vanuit een zeer regenachtig en koud Slovenië; ons eerste korte reisverslag.

Vannacht zijn we om 3 uur 's nachts uit ons eigen pittoreske dorpje vertrokken, om na een kwartier alweer terug op de stoep te staan omdat we onze kussens vergeten waren. Toch wel een essentieel stukje campingmateriaal. De tweede poging verliep beter en na een lange tocht van 1201km, kwamen we na ruim 14 uur aan in Kranjska Gora, in het noorden van Slovenië, net over de grens van Oostenrijk.

Wat een geluk dat men in Duitsland had besloten om wegwerkzaamheden uit te voeren aan de wegen die wij diende te nemen om hier uiteindelijk te geraken. Het waren steeds kleine stukjes waar we 130km per uur konden en mochten vlammen, om vervolgens weer over veel te smalle rijbanen tussen oude vrachtwagens en racende BMW's te manoeuvreren. Ook boften we dat we net voor de grens met Oostenrijk nog in de file aan mochten sluiten. We hebben wel ultiem van het Duitse landschap mogen genieten. In Oostenrijk werd onze vreugde volmaakt door de nodige plensbuien met - jawel het is echt - sneeuw en hagel. Ook dat zorgde er voor dat we wat langzamer dan normaal onze reis voortzetten. Bij de grens met Slovenië konden we gelukkig doorrijden, maar duidelijk was dat er op de terugweg vrijwel iedereen gecontroleerd werd. Onze dakkoffer zal tegen die tijd toch wel open moeten. Maar ach, dat is een verhaal voor een andere keer.

Na de nodige tientallen kilometers door tunnels te hebben gereden, kwamen we tegen 5 uur dan eindelijk aan in het beloofde Slovenië. Dat de bewegwijzering overduidelijk is, merkten we al vrij snel toen we de snelweg afdraaide en ons klaarblijkelijk na de nodige kilometers gereden te hebben, ons op een fietspad bevonden. Maar weer zwijgend omgekeerd en een weg voor autoverkeer opgezocht. Al snel zaten we dan toch op de goede weg richting Kranjska Gora en vonden we met behulp van een vriendelijke pompbediende onze gewenste camping; Natura Eco Camp. Na een twijfelachtig klein bospaadje gevolgd te hebben, waar we ook nog voor de uitdaging kwamen om een camper te passeren zonder vast te komen zitten in de blubber (het regende nog altijd fors), kwamen we uit op een verlaten eco camping. Precies zoals het had moeten zijn, want wat een fantastische plek is dit. Alles geheel ecologisch en van hout. Super mooi! Op het buitenveldje hingen een drietal traanvormige tenten in de bomen (wat hier de beroemde boomtenten zijn) en op het binnenplaatsje stonden twee safaritenten. Ook was er een super leuk houten keukentje met een gasfornuisje en allerlei kruiden en oliën en een houten douche- en wc-hokje. Maar wat ontbrak? Jawel, de eigenaar of überhaupt iets van levend wezen. Even rondrijken dan maar. Op een soort van welkomstbord stond er een vrolijk zonnetje met daarbij : high 26C low 12C. Bemoedigend. Ook stond er een telefoonnummer bij. Dat dan maar even bellen. Jawel, het was het nummer van de eigenaar. Hij kwam er binnen een uur aan en wij mochten al wel even rondkijken waar we wilden slapen. Als we één van de tenten huurden, kregen we een super dikke discount omdat het zulk hondenweer en buiten het seizoen was. Oké, prima! Na wat rondgekeken te hebben besloten we al snel dat het de safaritent zou worden, met enkel een houten bed, houten kleine nachtkastje en een bistrotafeltje met stoeltjes. Meer hadden we niet nodig.

Toen we terugliepen naar de auto, kwam er nog een eenzame wandelaarster ons tegemoet, door- en doorweekt, maar wel in een gele poncho. Weemoedige herinneringen kwamen direct terug aan één of andere tocht naar Den Bosch... We informeerden we haar naar ons telefoontje en ook zij bleef wachten. Na een uurtje kwamen nog twee mensen gehuld in paraplu en regenjas het terrein op wandelen. Het bleek de beste man zel te zijn die direct de haard opstookte voor warm water om te douchen. Kort hierna verdween hij weer en liet ons over aan onze wensen en zijn mooie camping.

Zelf kookte we snel een soepje op ons eigen gasstelletje wat heerlijk slurpend naar binnen werd gewerkt. Toen een kort bezoek aan de toch niet zo heel warme douche en heeeeeeeeeeeerlijk ons bedje in, met slaapzak en 5 dekens. Zo, de Ardennen-ervarirng zou geen herhaling krijgen. Vermoeid, maar heerlijik romantisch vielen we uiteindelijk in slaap, in een safaritentje met de tikkende regen als slaapliedje...