Leuke dag!

Hola!

Zo vandaag een grote dag! We hadden zondag dus al meteen een reactie gehad op 1 van de vele mailtjes en waren vandaag uitgenodigd bij een organisatie met drugsverslaafde jongeren. Het was wel buiten de stad, dus wel ff reizen.

Ten eerste was ik gisteravond best al wel zenuwachtig, gewoon ook omdat ik hoop snel aan de slag te kunnen. Sliep ik eindelijk, begon een andere buurman (ik had DE buurman alweer half alles verweten toen ik merkte dat hij het neit was :$) om HALF 4 SNACHTS kai hard muziek te draaien. Geloof dat ie gasten had gekregen of iets of ze waren ineens dronken geworden. Ze maakten iig onwijs veel herrie en de muziek stond veel te hard. OM HALF 4 SNACHTS! Echt he, die solliciteerde naar een erg boze chago Coby voor de deur te hebben 's nachts... :|
Maar goed, gelukkig ff later toch weer in slaap gevallen. Gedroomd dat van alles verkeerd ging en behoorlijk rare dingen haha. Maar goed, wakker geworden, nog steeds doodmoe maar we moesten op.

Nou, wij om 11uur vertrokken. Eerst uur met de bus naar treinstation Generaal Rocho. Daar ruim half uur met de trein richting provincie Sante Fé, net buiten Buenos Aires. Daar was het nog stukje lopen en we waren kwartier voor tijd present.
Maar ff in het heerlijke zonnetje gaan zitten wachten. Ffies later kwam de directeur al aanlopen. Een aardige man, van iets andere afkomst as Argentijns, maar wel Latijns-Amerikaans. Erg vriendelijk, maar sprak tuurlk geen woord Engels. Eerst kleine rondleiding gehad in het kleine gebouwtje waar we waren uitgenodigd.
Hij vertelde dat het om een groep van 12 jongens ging, in de leeftijd van 17 - 25 jaar. Door de weeks zaten ze op een soort internaat en in het weekend waren ze thuis. Het waren drugsverslaafden die dus leren afkicken. Mijn werk zou gaan inhouden, therapeutische groepsgesprekken enkele keren per week. En dat zou plaatsvinden op de locatie in Glew, een dorpje stuk verder. We wachtten even op een meisje wat er ook werkte en wat Engels zou spreken. Nou, ik kon haar beter volgen in het Spaans dan wanneer ze Engels sprak dus dat was weinig succes..
Maar wij met de auto weer verder op pad. Dan hou je je hart ook maar vast hoor... allemachies wat een gekken op de weg hier. :| Na half uurtje reden we een onverharde weg op vol met kuilen. Je kon er denk niet harder als 15km/u maar goed. Na 1O minuutjes hobbelen kwamen we op plaats van bestemming aan. Compleet verlaten van de buitenwereld leek het wel. Een paar kleine gebouwtjes en een gigantische wijde met kippen, honden, konijntjes en schapen. De jongens hadden net fiesta en sliepen dus. Maar als we zachtjes waren kregen we een rondleiding. De organisatie is erg Katoholiek en de jongens worden ook gestimuleerd in hun geloof in God en om bij hen hulp te vragen, de kracht te vragen van de drugs af te blijven etc. Verder moeten ze daar alles samen doen. Koken, wassen, samen de dag doorkomen. Het zag er erg positief uit, hoewel wel erg oud en voor onze perspectieven vrij smerig. Maar het programma van de jongens en hoe ze begeleid worden staat me erg aan. Verder zijn er altijd 1 of 2 sociiologen/psychologen aanwezig en hebben ze elke dag (weet niet zeker hoe vaak per dag) dus therapeutische (groeps)gesprekken.

We hebben er nog eventjes buiten gezeten en Doris babbelde er lustig op los. Ik kon er maar stukjes van begrijpen helaas.

We zijn tegen 4uur weer afgezet op het station en hebben onze reis terug naar huis gemaakt. 2uur later eindelijk weer present.

Ik vond het een onwijs mooie ervaring en het werk lijkt me echt geweldig. Maar het is én de afstand, én de afgelegenheid (ik as enigste, blanke, blonde meisje die nog helemaal niet goed Spaans spreekt) op zown afstand van de bewoonde wereld én het feit dat je therapeutische gesprekken gaat voeren. Uit mijn opleiding besef ik het belang daarin. Het is ook belangrijk hoe je overkomt en hoe je jezelf dus neerzet. Het lijkt mij een geweldige ervaring, maar vooral doordat ik de taal nog niet beheers en doordat ik veelal ook nog vreemd ben met de gebruiken en gewoonten in deze streek van Argentinië, durf ik het niet echt aan. Ik besef me heel goed dat het jongens zijn met serieuze problemen en dat ik daar wel professioneel naar moet kunnen handelen. Ik voel mij nu nog niet daartoe voldoende in staat. Het lijkt me echt serieus waar heel mooi om te kunnen gaan doen, maar op het moment wil ik niet zo arrogant zijn om het voor mij zelf te doen en het grotere belang, hun behandeling, als tweede te laten komen.
Ik denk er nog eventjes over na, maar ik denk niet dat ik het nu al zou kunnen of zou durven. Misschien wel over 3 maandjes of iets, als ik de taal wel goed beheers, of in ieder geval een stuk beter. Ik hou jullie ervan op de hoogte...

Toen wij thuiskwamen kregen we vrijwel meteen al een telefoontje van een andere organisatie naar wie we gemaild hadden! Een organisatie die samenwerkt met een Belgische organisatie die over de hele wereld contacten heeft en werkt met 'Mobiele Scholen' voor straatkinderen. Ik werd meteen uitgenodigd om morgen met Doris 3 uurtjes te komen kijken. We gaan dit dus ook zeker meteen doen! Dat was wel leuk thuiskomen. :D

Alleen toen wilde ik op internet, maar helaas doet mijn hotmail het erg slecht nog steeds, nu kon ik niet eens meer de hoofdpagine openen. Ik hoorde van anderen dat het in NL meer problemen heeft, dus hopelijk is het snel opgelost. MSN lag er echter ook helemaal uit en kreeg ik ook niet meer aan de praat.. ik hoop wel dat het morgen of heel snel in ieder geval beter is, want zonder mail wil zeggen dat ik O contact heb met mijn liefste vriendje... :( En uiteraard met mijn liefste vriendinnetjes die geregeld mailen.. Maar die spreek ik gelukkig ook wel elke dag via hyves, wat het wel blijft doen. Maar met Bas is dat anders.. ik hoop dus echt dat hotmail het heel snel weer gaat doen...

in ieder geval kan ik jullie wel op de hoogte houden van mijn activiteiten via deze site! :D Die blijft het gelukkig wel gewoon doen namelijk.

Nou, nu lekker gegeten en zo al naar bedje, ben helemaal kapot na vandaag.. Heb weer zin in morgen! :D

Saludos!