Spannende dag!

Ola!

Wat een dag wat een dag.
Vannacht opnieuw slecht geslapen. Zo lang mogelijk maar weer op bed blijven liggen. Maar hoorde tuurlk weer een hoop herrie. Uiteindelijk er toch maar uitgegaan en chago de ramen opgedaan. Op dat moment gooie ik bijna één of andere rare kerel naar beneden. Ik schrok me te pleuris. Later bleek het de schilder te zijn, die eerst de muur moest repareren, wilt ie kunnen gaan schilderen. Dat was dus de herrie die ik hoorde.. Een keer niet de buurman, is ook weer eens wat anders.

Nou, toen opgestaan en wat kleine dingetjes gedaan. Toen om 3uur vertrokken met Doris richting het Meeting Point met Voluntario Global, de vrijwilligersorganisatie waar ik contact mee had. We waren uiteraard te laat, iets waar Doris zich absoluut niet aan stoorde, maar ik voelde me toch wat ongemakkelijk. Het was niet heel ver van onze wijk, maar we moesten toch ff zoeken. Daar aangekomen kregen we eerst een uitleg in Spaans/Engels. Wat mij erg tegenviel was dat we meteen moesten betalen - terwijl het vrijwilligerswerk is - en dat we toen pas eigenlijk een leuk gesprek konden gaan hebben. Maar goed, niet teveel verder over nagedacht. Eerst wat uitleg over de organisatie en wat we vervolgens gingen doen.
We waren met nog een meisje, uit London die al vaker in Latijns Amerika geweest was voor dergelijke activiteiten en de Engelse 'gids' - David - ging mee.
We zijn eerst stukje met de metro gegaan en stapte uit in een echte sloppenwijk. David legde uit dat de mensen hier gewoon zijn gaan wonen. Op de kaart en plattegrond van Buenos Aires staat niets. Enkel dat er een dergelijke sloppenwijk is. Geen straatnamen, geen huizen, niets verder. De mensen hebben huizen gemaakt van wat ze hebben kunnen vinden. Er zijn geregeld huizen van steen, maar dat is vaak alleen de buitenkant. Op elkaar gestapelt en 'verstevigd'met platen, stukken hout etc.. Alles wat ze kunnen vinden. De huizen hebben geen echte nummers, eveneens zijn er geen straatnamen. Er zijn enkele 'passages' die een nummer hebben gekregen en op de 'huizen' die daaraan gevestigd zijn staat een nummer van een dergelijke passage, gevolgd door het nummer van het huis, het hoeveelste huis het is in dat stukje. Als er meerdere verdiepingen zijn - al wil ik niet op die bovenste komen - staan er 2 nummers onder elkaar.

We werden door een vrouw die er woont rondgeleid en naar een huis gebracht. Daar kregen we soort van pannekoeken met iets heeeeeel zoets (wel onwijs lekker) en een soort siroop van water, ijs en kaneel. Eveneens erg lekker. Het huisje was van een vrouw uit Bolivia die de ene helft van haar gezin hier had en de andere helft nog in Bolvia woonde. Zij ging geregeld op en neer, vraag me niet hoe of van welk geld.. Het huisje had een deur met een slot, maar ik geloof niet dat dat nodig is.. Als je naar binnen wil, heb je niet echt een deur nodig maar ok. Vanbinnen was het ook 1 grote verzameling van materialen en spullen die ze hebben kunnen vinden of in elkaar hebben weten te knutselen. Je moet er tegen kunnen, want het zag er echt heel armzalig uit.

Daarna gingen we naar het cultuurhuis als het ware. Hier komen de kinderen uit deze wijken na schooltijd, om hun huiswerk in rust te kunnen maken. Thuis is het te onrustig en worden ze te vaak afgeleid. Daarnaast zijn heel veel ouders te laag opgeleid om de kinderen verder te kunnen helpen.
Het zat er bomvol met kinderen die nu geen huiswerk hoefde te maken, omdat het vakantie is. (Zomervakantie, aangezien het hier nu zomer is). Ik werd meteen aangevlogen en moest aanschuiven bij de tekentafel. Wat mij erg opviel was dat de kinderen hier ook engels kregen.. Iets wat de meeste Argentijnen voor geen woord spreken... Het was dan wel erg basic.. gewoon tellen en jezelf voorstellen. Maar het was al meer dan ik had gehoord. Ik ben toen samen met 2 meisjes gaan tekenen en Engels/Spaans het alfabet gaan oefenen. Dat is nog niet zo makkelijk hoor. In het Spaans kennen ze ook 2 letters meer. Erg handig ook haha. de LL en de Ñ . Maar was erg leuk en heb het erg naar me zin gehad daar. Kinderen zijn gewoon heerlijk om mee te werken :D

Daarna weer terug gegaan naar het verzamelpunt voor verdere vragen etc. Ik had niet veel meer vragen.

Doris en ik zijn toen weer met de bus naar huis gegaan. Dat was ff lekkerder dan lopen.

Nu ik meegelopen heb weet ik zeker dat ik dergelijk werk wil doen, maar ik denk niet meer bij deze organisatie. Het feit dat ze zoveel geld vragen en dat dat as eerste werd gezegd bij aankomst, zit me erg dwars. Daarnaast vinden Rob en Doris het ook belachelijk en schijnen ze niet in te staan voor je veiligheid en gezondheidd tijdens het werken in die wijken. Dus als je iets overkomt, zijn zij er niet aansprakelijk voor. Dat wringt ook. En daardoor heb ik er een minder gevoel over.

Ik heb nu thuis met Rob gekeken naar andere instellingen en wat mailtjes weg gedaan. Morgen belt Doris ook nog eventjes naar iemand met een dergelijke instelling en probeer ik naar de Nederlandse Ambassade te bellen voor mogelijkheden.

Ik was erg teleurgesteld in de organisatie en baalde ontzettend daardoor. Ik had er heel erg naar uitgekeken eindelijk te gaan werken, dat is nu weer uitgesteld. Daarnaast voel ik me ook een beetje in de weg bij Rob en Doris en ik wil graag iets terug gaan doen of goed met hen kunnen praten.
Beiden waren erg lief voor me en zeiden dat ze het al gewoon geweldig vonden dat ik er was en het probeerde. We zullen snel een andere organisatie vinden die mij leuk lijkt en dan komt het echt wel goed. Ik hoop het maar, ik vond het in ieder geval heel lief hoe ze reageerde.. :$ :)

Dus we zullen morgen verder kijken.

Ik hou jullie op de hoogte.

Saludos!