Dag 2, Kennismaken met Buenos Aires

Hallo allemaal!

daar is ik weer. Ik wilde deze dag gister ook al met jullie delen, maar het was al laat eer ik alle mailtjes had beantwoord en wilde graag me bedje in. Dus dan vandaag maar aan de slag!

Nou gistermorgen heb ik eerst heerlijk geslapen. Tot 1O uur Argentijnse tijd, dat wil zeggen 1 uur smiddags Nederlandse tijd. Eerst eventjes op de mail gegaan, mijn broertje was toch al werken en mijn schoonzusje Doris lag nog te slapen. Allereerst mijn liefste Baschje gemaild. En uiteraard verslag gedaan aan me papa en mama. Toen hoorde ik Doris ontwaken en zijn we samen gaan ontbijten en kwamen de eerste Spaanse zinnen er langzaam uit. Nou, het is me toch wel een partijtje moeilijk hoor. En al snel was Doris geheel aan het woord, en begreep ik er steeds maar enkele woorden en uitdrukkingen van. We hebben dus nog veel met handen en voeten gecomuniceerd. Met enkele Spaans/Nederlandse boeken erbij kwamen we toch al snel een heel eind. Het is een super lief meisje, wat ook erg haar best doet zich verstaanbaar te maken en Nederlandse woordjes te leren. Het is wel schattig hoe ze de R en de SCH en de N vrijwel niet uit weet te spreken, maar dan vraag ik me ook af hoe mijn Spaans overkomt. Het is in ieder geval leuk en gezellig met haar erbij!

Rob had een briefje geschreven met wat uitleg en hoe ik bij zijn werk kon komen, dat ik de stad een beetje kon verkennen. Na er met Doris de nodige visuele foto´s bij gezocht te hebben, zijn we gaan wandelen. Doris bracht me naar de bus op de hoek van de straat en legde de buschauffeur uit dat ik nog geen snars begreep van de Argentijnse busmethoden en dat ik niet wist waar ik uit moest stappen. Vriendelijk as ze elk zijn, hielp de buschauffeur me verder op weg en zette me na 3O min. op het Plaza de Mayo eruit. De busrit koste 1 peso, dat is vergelijkbaar met 2O eurocent. En as je instapt, moet je tegen de chauffeur zeggen waar je heen gaat, of de prijs van je ticket as je het vaker doet en dit dus al weet. Dan ga je naar het automaat waar de chauffeur dan ingedrukt heeft hoeveel je moet betalen en gooi je het kleingeld erin. Onderin komt er dan een klein strookje papier en dat is dan je vervoersbewijs.

Het Plaza de Mayo is een groot plein met veel gras. De weg ligt eromheen. 7 banen heen en 7 banen terug is hier doodnormaal. Ik snap nu waarom er hier haast geen fietsers zijn, wanneer je gaat fietsen speel je simpelweg met je leven in dit verkeer.
Aan de ene kant van het plein ligt het presendentiele paleis, het beroemde paleis waar o.a. Evita haar toespraken hield. Je kunt hier ook naar binnen als een museumtour, dus dat ga ik zeer zeker nog eens doen. Aan een zijkant van het plein ligt een giga Kathedraal. Erg mooi van binnen en zeer zeker de moeite waard er even naar binnen te lopen.
Aan de overzijde van het plein heb je een aantal grote gebouwen op rij, en dat zijn verschillende regeringsgebouwen, als ik het goed begrepen heb. Alles zit hier zo'n beetje in het centrum. Een straat verder ligt het giga gebouw van het ministerie van Defensie. Daar ben ik natuurlijk ook eventjes langs gelopen.

Na enkele rondjes gelopen te hebben op zoek naar de goeie straat waar Rob's kantoor zit, eindelijk toch de juiste gevonden. De plattegrond van Buenos Aires is trouwens ook de moeite waard even te zien. Het zijn echt serieus waar allemaal blokjes. Je zou er zo sudoku in kunnen spelen. De straten zijn elk 1OO meter lang en bevatten daardoor elk 1OO nummers. De nummering in Buenos Aires is ook heel apart. Een huis krijgt het nummer naar het aantal meters het in de straat gevestigd is. Dus als je 5 meter van het begin af woont, heb je automatisch nummer 5. Best handig, aangezien ze het ideaal hebben als ze er een huis tussenzetten of van 1 huis 2 huizen maken. Je hebt dan altijd een eigen nummer, omdat er onmogelijk 2 deuren op dezelfde meter kunnen zijn.
Daarnaast is het ook handig omdat je op elke hoek van elke straat kunt zien welke nummers zich erin bevinden. Bij Rob's kantoor was dit bv. '5OO-6OO'. Je hebt in feite zo het juiste adres gevonden.

Nou ik aangebeld op 4e verdieping en gelukkig ging de deur beneden open. Moest ik met zown heel schattig, antiek mini liftje. Met 2 volwassen mensen stond je al krap. En je had eerst een deur en dan 2 ijzeren hekken die je zelf dicht moest doen. Toen ik erin wilde stappen, kwam er net nog een vrouw binnen die meewilde. Zij ging naar de 6e verdieping en ik de 4e. Maar ik dacht; de lift stopt wel op de 4e en dan zal de deur wel open gaan. Nu besef ik dat dat tuurlk onlogisch is, aangezien de buitenste deuren van hout waren en niet automatisch. Maar goed, Nederlandse automatisme verrast je vaker dan je denkt.. ;) Komt de lift op de 4e aan, stoptie even maar echt na nog geen halve minuut ging tie weer verder naar boven. Uit het Spaans wat de vrouw sprak kon ik opmaken dat je snel moest zijn met de hekken openen, dat ie anders inderdaad weer zo weg was. Nou ik moet er niet aan denken dat je net 1 hek open hebt, en hij gaat weer verder.. Er is totaal geen beveiliging in zown ding. Na de 6e verdieping gehad te hebben, ging het wel beter. Nu hoefde de lift ook niet verder dus had ik tijd zat.. ;)

De deur van het kantoor stond al open, dus ik naar binnen. Rob was net weg werd mij in het Engels medegedeeld, ze dachten lunchen of naar de bank ofzo. Ik mocht wel even gaan zitten. Toen kwam er meteen een jongen naar me toe, van mijn leeftijd en begon spontaan in het Nederlands te praten. Heerlijk, dat was best ff een verademing. Je even niet hoeven te focussen op wat iemand zegt, kan erg lekker zijn. Hij vertelde dat er bijna alleen maar Nederlanders werkte in dit kantoor, op 2 of 3 na. Ik mocht wel even bellen naar Rob zn mobiel en vragen waar tie uithing. Rob scheen bij de bushalte staan te wachten op mij, maar aangezien de geen tijden hebben dat ze rijden, wist hij niet hoe laat ik aan zou komen. Het was nu midden op de dag geweest, en dus niet super druk in de bus, waardoor hij best had kunnen doorrijden. Rob doet er sochtends en savonds haast 2 keer zo lang over. Met name ook omdat er altijd wel ergens een staking is en het verkeerd gestremd wordt. Daarnaast moet ie ook altijd in de rij staan (op de terugweg later deze dag moesten we een BLOK verder in de rij aansluiten...) om naar de binnenstad of van de binnenstad af te gaan. Maar binnen een paar minuten was hij terug op kantoor. Toen eerst kennis gemaakt met zijn collega's. Inderdaad haast allemaal Nederlanders, die ook al van mijn komst afwisten. Het was lunchtijd en we zijn met een groepje gaan lunchen op het plein, lekker in het gras in de zon. Ik raakte even aan de praat met 2 studenten die voor hun studie op stage waren. Ze waren vorige week aangekomen en bleven ook een half jaar. Ook dit vond ik wel fijn. Even het idee hebben dat er meer mensen op hetzelfde moment dezelfde moeiljkheden hadden. En de gast die mij verwelkomd had in het kantoor een uur geleden had ook een vriendinnetje thuis zitten, dus dat leed werd ook een beetje verzacht.
Ik zit op het moment met erg dubbele gevoelens. Aan de ene kant vraag ik me af hoe ik in godsnaam het komende half jaar door ga komen, wat ik allemaal ga doen en hoe snel ik de taal op ga pakken.. En vooral hoe ik zo lang zonder mijn lieve ventje en beste vrienden ga kunnen... :(:$
Maar aan de andere kant heb ik weer zoiets; heeerlijk, ff weg van alles thuis, ff iets heel nieuws, iets heel anders, ervaringen op doen, over weekje ongeveer gaan werken met kinderen en mensen.. de tijd gaat vast voorbij vliegen..

Nja, we zullen zien wat het gaat worden. Ik probeer bovenal nu gewoon van alles te genieten.

Na de lunch moesten de anderen weer aan het werk en gaf Rob me een kaart met de nodige uitleg waar wat was en waar ik op moest letten. Over 3 uurtjes zou hij klaar zijn en zouden we samen naar huis kunnen reizen. Prima. Dus ik op pad in me eentje door de stad. Eerst langs de cathedral en de metro. De metro lijn die hier loopt is de oudste van heel latijns-amerika. Hij stamt uit 19OO. En is nog volledig in die stijl. Serieus, alles beneden de grond is als 1OO jaar geleden. Zelfs de aanplakbiljetten van toen hangen er nog. Uiteraard wel verkleurd en afgeschermd met glas, maar het is er nog wel. Ook de oude weegschalen voor je bagage en oude hokjes om een kaartje te kopen. Deze laatste wordt zelfs nog gebruikt. En je gelooft het misschien niet, maar zelfs de oude metrokarren worden nog gebruikt! Je weet niet wat je ziet, zo antiek is alles. Je waant je ook gewoon echt terug in de tijd.. echt wonderbaarlijk.
Het was inmiddels al half 4 en ik was behoorlijk vermoeid geraakt. Ik heb even geld afgehaald bij de bank en een klein rondje gelopen om het grote plein. Tegen half 5 maar midden op het gras onder een palmboompje gaan liggen. Ik was blijkbaar wel erg moe, want was zo weggesukkeld. Toen ik - naar mijn idee ee paar minuten later - me ogen weer opendeed was de zon flink gedraaid en lag ik pal in de zon. En ja hoor, in net een uurtje tijd was ik helemaal verbrand... Ja dat heb je met 26 graden in februari en geen wolkje aan de lucht... Nah ik had iig wel lekker gedommeld.. :D Toen maar onder de palmboom zelf gaan zitten en wat mensen zitten kijken.
Het viel me op hoeveel politie er op straat aanwezig was. Volgens Rob zijn ze er dan wel, maar doen ze haast niets. En daarnaast zijn sommige behoorlijk corrupt, vooral in verband met het erg lage loon (denk aan 3OO per maand...:|).
Ook was me al opgevallen hoeveel stelletjes er waren.. Volgens Rob net zoveel as waar anders, maar in Argentinië besteden ze er net iets meer aandacht aan. De man maakt hier het meisje echt het hof. Vooral veel romantiek. En dat kan wel kloppen.. Naar wat ik zag was het echt zoo schattig allemaal. Ik heb zelfs 2 keer een stelletje gezien waarbij de jongen met een gitaar liedjes zong voor zn meissie.. gewoon midden in het park.. echt.. zoooo lief.. *zucht*
Zulke dingen doen je dan ook weer erg aan thuis denken..

Nah, om kwart over 6 ben ik weer richting Rob gelopen en zijn we samen met de bus naar huis gegaan. Onderweg het een en ander uitgelegd gekregen over Argentinië en de gebruiken.
Bij thuiskomst om half 8 eerst ffies op de bank gezeten en wat geouwehoerd. Ook me laptopje verder geïnstalleerd en wat dingen gedownload as msn etc... ;)
Om half 1O diner gehad en Spaans/Nederlands gepraat met Doris en Rob. Doris kent gewoon al hele zinnen Nederlands. En meteen het liedje 'Ik wil je, blijf bij me...' van onze eigen Guus. Heeerlijk :D

Na het eten nog wat tv gekeken en wat getyped en heel eventjes op msn doorgebracht waar ik mijn lieve meissie Yvonne sprak!

Tegen 12 uur me bedje weer opgezocht...